Müqəddəs Azərbaycan torpaqlarından ayrılmaq heç bir oğuz türkünün heç zaman ürəyincə olmayıb. Bu torpağın Vətən cazibəsi adlı qüvvənin mövcud olduğunu və digər yerlərə məxsus Vətən hissindən daha qüvvətli olmasını Oğuz dədələr də təsdiq edirdi. Buranı özünə Vətən hesab edən şəxs milliyətindən və dinindən asılı olmadan, bir müddət burada yaşadıqdan sonra zahirən də yerli sakinlərə oxşamağa başlayırdı. Sultan Alp Arslan artıq özünü təkcə oğuz-səlcuq türkü deyil, həm də əsil oğuz -azərbaycanlı hesab etməyə başlamışdı.
Oğuzlar həm də başqalarına qarşı dözümlülükdə fərqlənirdilər. Sultana Surə xanın şərəfinə salınmış bir ulusda hətta xristian, bütpərəst, atəşpərəst və müsəlman ailələrinin yanaşı, mehriban yaşadıqlarını, zaman keçdikcə digərlərinin də İslamı qəbul etdiklərini danışmışdılar. Buraların müsəlmanları da digər ulusların müsəlmanlarından fərqlənirdilər. Onlar daha səmimi, daha imanlı və etiqadlı idilər. Əhli-Beyt adlanan Peyğəmbər (s.) ailəsinə rəğbət və məhəbbət bura müsəlmanlarının etiqadından daha güclü idi və hətta imandan eşq səviyyəsinə qalxmışdı.