İnsan aklını, bedenini ve kalbini ortaya koyup dolu dolu yaşamadıkça, gerçekten yaşamış sayılmaz.
❝
Elinde bir kalem, yazmadan duramazsın. Adorno'nun dediği gibi: "Artık yurdu kalmamış kişi için yaşanacak yer olur yazı.”
Günler, yıllar geçer... Yazmak da karetmez acılara, hasretliklere, başını alıp giden olaylara, zorunluluklara.
❞
Hayattaki asıl maksadımızı bilseydik, ne kadar mütevazi olurduk.
“Hikaye anlatacağına” dedi,
“bırak, hikayelerin seni anlatsın. Onları kendi hayatına uygula. Her gün üzerine bir fakirlik elbisesi geçir ve içindeki dünyayı Hazreti İbrahim Aleyhisselâm’ın bıçağıyla kes. Unutma, eğer bu dünyayı istersen sadece bu dünyayı alırsın, ama eğer Allah’ı istersen, hem bu dünyayı hem ahireti alırsın.”
Ayrıca insan ruhunun tabiatı ve Allah'ın kulu olarak vazifeleri ile ilgili şeyler de öğrendim.
“Araban olsa da olmasa da,” diye sürdürdü konuşmasını Şeyh,
“yine de yürüyebileceğin iki ayağın var. Dilin ve kalbin olduğu sürece de sana düşen şükretmektir. Araban, sağlığın hatta dilin ve kalbin Allah’ın mülküdür.”