Günaydın. En beteri şudur: Huzursuzluğumuzun, bizi rahat bırakmayan o sinsi hislerin müsebbibi biz değilizdir. Bunu fark etmek öyle güçtür ki, seneler geçer de farkına varamayız. Eylem Ata Güleç şöyle anlatır bu hissi: "Başkasının kazdığı bir çukur var içimde." Başkasının açtığı çukarlara gömülmeyeceğiz sevgili okur. İzin de vermeyeceğiz
Şu an bu güzel adamın suratını beceriyordum
Sabit bakışları hâlâ üzerimdeydi. Elini uzatıp beni yataktan dışarı çıkardı. Beni hayvan gibi becerecekti. Tüm bedenim şarkının sade ritmiyle sarsılıyordu. Jonas henüz bana dokunmamış olmasına rağmen daha şimdiden kıvranmaya başlanıştım.
Birlikte balkondaki ılık akşam gecesine çıktık. Yürürkenbana Ay ışığında ortaya çıkan kaslı kıçının güzel bir
Ev, fiziksel açıdan olduğu kadar ruhsal olarak da perişan durumdaydı. Ruhsal açıdan bir tavşan deliğiydi, balık istifi bir yaşantının getirdiği sürtüşmeler yüzünden kavrulmuş, duygusallıktan kokuşmuş bir mezbelelik. Aile üyeleri arasındakı boğucu samimiyetler, delice müstehcen ilişkiler! Anne manyak bir şekilde çocuklarının üzerine titrerdi (kendi çocuklarının)... Bir kedinin, yavrularının üzerine titrediği gibi; ama konuşabilen ve tekrar tekrar "Bebeğim benim," diyen bir kedi. "Bebeğim, ah sütümü emiyor, minicik eller, açlık, ve o
ağza alınmaz ızdırap verici zevk! Ta ki sonunda bebeğim uyuyana dek, sonunda bebeğim ağzının köşesinde beyaz bir
süt baloncuğuyla uyuyana dek. Minik bebeğim uyuyana..."
