"Gerçekten söylediğim kişiyim, toplumdışı bir insan, yersiz yurtsuz, serseri."
"Öyle hüzünlü yüzler, öyle yalnız kalpler
Ve öyle ıssız ruhlar yaratmışsın
Ve onları öyle güzel, öyle eşsiz hikayelerle
Öyle büyük şiirlerle donatmışsın ki Allah'ım
Onlardan birine rastlayınca insan sokakta,
Senin de onunla, o an ve oralarda,
İşte o kadar yakın,
Ama sınırsız, sûretsiz ve süresiz
Ve yersiz yurtsuz olduğunu hemen hissediveriyor yürek."
..."İyi de, büyüyünce üzülüp duracaksa niye büyüsün ki insan?"
Sayfa 71Kitabı okudu
İnsan değişimler yaşamaya başladığında aidiyet duygusunu kaybetmeye başlıyor ve yersiz yurtsuz kalıyor.Nereye gitse oralıymış gibi davranıyor, hangi ortama girse kabul edilmek istiyor...
Ama ne yaparsa yapsın, ne tekrar eski evine dönebiliyor ne de yeni bir yuva bulabiliyor...
Ah! şu çocukluk yaşantım, her türlü havada, hayal aleminde yüzlercesine sade, en kayıtsız dilenciden daha kayıtsız, yersiz yurtsuz, eşsiz dostsuz olmaktan gurur duyup dolaştığım büyük yol, ne aptallıktı - ayrımına yeni varıyorum!
Sayfa 90Kitabı okudu
Osmanlıların son bir asrında tarihî şehirler ve İstanbul için giderek derinleşen ve yoğunlaşan iki önemli ve büyük problem alanının oluştuğunu görüyoruz. Bunlardan birincisini ıslahat teşebbüsleriyle irtibatlı olarak şehircilik, yerleşme (imar-iskan), merkez, mahalle, mabet, ev, sokak.... kısaca insan-mekân münasebetleri fikrindeki değişme diye özetleyebiliriz. Saray, üst bürokrasi, ilmiye, aydınlar sadece siyasi iktidarlarından değil şehirlerinden, mimari geleneklerinden, yerleşme ve oturma biçimlerin- den, sokak ve binalarından da şüpheye düşüyorlar...
...
İkinci problem alanı mağlubiyetler ve çekilmelerle birlikte Rumeli'nden, Balkanlar'dan, Kafkaslar'dan, Kırım'dan, Ege adalarından... İstanbul başta olmak üzere tarihî şehirlere akıp dolan göçmen insanların getirdiği, biriktirdiği beklenmedik meselelerdir. Binlerce yersiz yurtsuz, savaş yorgunu ve bitkin, hasta, acılarla dolu, yoksul, çoluk çocuk, yaşlı genç insan mahşeri... Bu tablo aynı zamanda kural tanımayan/kaide tanımaya imkânı olmayan bir manzaraya, her bakımdan zor bir duruma işaret ediyor.
Sayfa 1058Kitabı okudu
İnsan zihni, yersiz yurtsuz bir soyut cevhere dönüşmüş durumda. Sürekli arayış içerisinde bir oraya, bir buraya dolanıyor. Tabii ki arayış içerisinde olmak önemli ama her yere gidebilen bir insan hiçbir yere gidemiyor demektir. Gideceği yerin, istikametin mahiyetiyle ilgili zihninde bir fikrin olması gerekir.
Sayfa 115Kitabı okudu
