“Maksadımız İngilizler gibi toplu bir halde oynamak, bir renge ve bir isme malik olmak ve Türk olmayan takımları yenmek."
Denilip çıkılan uzun bir yol. Ali Sami ve arkadaşları İngilizler gibi toplu bir halde oynuyor, kurallara uyuyor. Bir renge sahip olmak gerekiyor, oluyorlar; “Vişneye çalan koyuca tatlı bir kırmızı ve turuncudan iz taşıyan tok bir sarı.” Bir isme sahip olmak gerekiyor, oluyorlar; Galatasaray!(Galata Sarayı Efendileri.) Türk olmayan takımları yenmek gerekiyor, hepsini teker teker yeniyor, Kupayı da Şilti de tüm baskılara rağmen söke söke alıyor.
Yıl 1900 civarları, Yer İstanbul ve İstibdat dönemi, hafiyeler göz açtırmıyor, üstelik Türklerin futbol oynaması yasak. Ali Sami gözü kara bir çocuk, aklına bir şey girdi mi yapıyor üstelik buna ateş gibi yanan yüreği de eklenince karşısında ne hafiyeler ne de saray durabiliyor, yanındaki bir takım dostuyla hepsine kafa tutuyor. Galatasaray’ı kuruyor.
Bir avuç Mekteb-i Sultani talebesi, bir hayalleri var. Hayalleri Galatasaray. Hepsi birer yıldız gibi parıldayıp gökyüzüne yardım ediyor.
“Gerçekleri tarih, Tarihi de Galatasaray yazar.” Teşekkürler Ali Sami Yen, teşekkürler Emin Bülent, teşekkürler Tevfik Fikret, ve diğer tüm dostlarına…
