Hani okurken sanki çok yakınlardaki birinin yaşamını okuyorsunuz gibi hissedersiniz ya, Bazen Bahar işte öyle bir kitap. Yazar, ilmek ilmek dokumuş yazarken.
Farklı hikayelerden oluşuyor kitap. Okurken yanımda hissettim ya. Betimlemeler yerli yerinde olduğu kadar tam kararında, tam kıvamında. Ne eksik, ne fazla. Hikayenin bir yerinde anlatıcının yüzük parmağına odaklanıyorsunuz, yüzük parmağının annesinin yüzük parmağına benzediğini okurken tam da burayı düşünüyorsunuz. Yılbaşı Ağacı isminde bir hikaye var kitapta. Okurken orda hissediyorsunuz kendinizi. Babanın elindeki küçücük torbayı gören kız oluveriyorsunuz bir anda. O kızın hayal kırıklığını ve öfkesini hissediyorsunuz. Bir süre sonra hikayenin gidişatından babanın yerine geçiveriyorsunuz ve “Ben olsaydım, ne yapardım?” diye bir soru geçiyor zihninizden. Ama o da ne? Bir bakıyorsunuz baba sadece kızını değil sizi de şaşırtmayı başarıyor. Başka bir hikayede vicdan azabı çeken ve buna dayanamayan bir insanı okuyorsunuz. Hikayenin sonuna kadar gerçeği bilmediğinizden şaşırıyorsunuz ve düşüncelere dalıyorsunuz.
Severek okuduğum bir kitaptı, tavsiye ediyorum. Keyifli okumalar dilerim.
