Rus toplumunda böyle ‘düşünen’ adamlar pek çoktur. Bunlar herhangi birinden daha mutsuzdurlar. Çünkü akıllarının körlüğü oranında düşüncelerinin ağırlığı da artar.
Konuşacak bir şeyimiz yoktu, buna alışmıştık. Sadece birbirimize sövmek için ağzımızı açardık. Bir adamın, özellikle de bir arkadaşın her zaman sövülecek bir yanı vardır.
Pembe, pamuk gibi yumuşak, dumanlı bulutlar güneşe uzanıyor, denizin dibinden, doruklarındaki karları gün batımının renkleriyle pembeleşen sıradağlar yükseliyordu sanki.
Hayatında hiçbir güzel şey bulunmayan bir insanın bir hikaye uydurup gerçekmiş gibi anlatmasında ne kötülük var ? Anlatır, masalına kendi de inanır, bir parça avunur. '
Az sonra sevinçle çınlayan sesini işittim:
-Aslansın!
Bir kadının küçücük bir övgüsü, (ağzından balda aksa) bir erkeğin pohpohlamalarından çok daha değerli benim için.
Herkesle eşit olduğu halde tarih boyunca süre gelen haksızlıklar sonunda toplumsal bakımdan sıfıra indirilmiş bir varlıktı.
İnsanlık yüksek bir kültür düzeyine ulaştı. Bu bakımdan ruhumuzun açlığını karnınızın açığından daha kolay giderebilisiniz.
Daha önce dinlediğim hikayelerde bulunmayan bir şey vardı onda. Kitap okumak gibi...Kononalov'un etkili anlatımına bir çocuk içtenliği katıyordu.
Sokak insan dolu. Bir sürü insan geçer ordan. Onları görürsün, fakat ilgini çekmezler... Umrunda bile değillerdir. Geçip giderler... Ama kitapta okuyunca öyle acırsın ki, yüreğin duracak gibi olur."
Ruhlarının ya da bedenlerinin bir hastalığını hayatta en değerli şeyleri sayan insanlar vardır. Bu hastalığı hayatları boyunca taşır, sadece onunla yaşarlar. Ondan yıkanır, böylece öteki insanların ilgisine hak kazanırlar.
Günaha girmek yasaklanmış ama, günaha girmemek mümkün değil...Çünkü sokaklar bakımlı olduğu halde, insan ruhları karmakarışık.
Ya da kırlara açılmak, yollar boyunca yürüyüp gitmek...İlginç bir şeydir bu. Tepeden tırnağa tazeler insanı.
İnsanın tek düze bir hayatı olması korkunç bir şeydir. Eğer bu durum onun ruhunu öldürmediyse, yaşamak gün geçtikçe daha dayanılmaz olur.
Dünyada boşu boşuna yer kaplıyor, başkalarının yolunu tıkıyoruz...Suçlu kim? Kendimiz.. Yaşama isteği yok bizde;kendi benliğimiz karşısında duygusuzuz."
Kimi insanlar öylesine zavallı bir hayat yaşarlar ki, erdemsizliklerini erdem saymak zorunda kalmışlardır ister istemez."