"Kimsenin en sevdiği değilim, kaybetmekten korktuğu biri de olamadım. Aranılan, merak edilen, özlenilen hiç değilim. Bensiz her şey olabiliyor, dünya bensiz de dünyaydı darılmadım..."
İnsanoğlu böyle geçicidir. Kendi varlığına en çok inandığı, sevdiklerinin anılarında ve kalplerinde derin izler bıraktığını sandığı yerlerde bile, hızla silinip gider.
Çok kötüydüm sormadın, hastaydım merak etmedin, sevdiklerimi toprağa verdim yanımda seni göremedim. Çok istediğim birşey vardı başardım ama seninle paylaşamadım. Beni gör diye çırpındığım günler oldu görmek istemedin...
Bu her okuduğumda kalbim degişik oluyor. İnsan evini kendi üzerine yapmalı ki bir başkası sizi yıkamasın.
Kendi evim olmak için çabalıyorum hep...
Kimse bir Cemal Süreya gibi sevmiyor
kadınını. Ve kimse bir Piraye kadar gururlu
ama sevdasına sadık kalamıyor.
Çok sevmelerin devri kapandı. Çok sevmelerin zamanı değil artık.
Sevip kavuşmayı beklemenin devri değil bu devir.
Kimsenin ardından yas tutulmuyor, ayrılığın acısı yılları bulmuyor.
Şarkılarda aranmıyor, şirlere yazılmıyor artık kaybedilenler.
Dokunmadan sevilmiyor, görmeden taşınmıyor kimse yüreklerde.
Sevdaya dahil değil artik hiçbir şey. Sadık kalınmıyor verilen sözlere, yeminler
kolayca bozuluyor
artik. Emekle kazanılmıyor artik sevdalar. Gidenin hoşça kaldığı gelenin hoşgeldiği değil bu devir.
Çok güzel sevenlerin kendini çirkin hissettiği, çirkin sevenlerin kendini güzel zannettiği zamanı.
Gidenin acısını gelenle kapatmanin zamanı...