Bu ay içerisinde @söyleşiyorum ailesi olarak konuk edeceğimiz Abdullah Harmancı'nın Behçet Bey Neden Gülümsedi kitabını okudum.
.
Kitapta yirmi dört öykü var. Genelde kısa öyküler, hatta bazıları "küçürek" diyebileceğimiz türde. "Bundan Sonrası Slow Motion", "Değirmen" bunlara örnek olarak verilebilir. Kitapta öykü çok olunca çeşitlilik de çok olmuş. Sosyal konulara değinenler, anılar, bellek, inanç sorunları... öykülerde kendine yer bulmuş.
.
Öykülerde dikkatimi çeken şeylerden biri nesneler oldu. "Yüreğime Üç Çivi" öyküsünde çivi, "Otopsi" öyküsünde yıkılan evin içindeki eşyalar, "Yol Arkadaşı" öyküsünde para, "Fenomen" öyküsünde ayna bunlardan sadece birkaçı.
.
Dikkatlerden kaçmayan bir diğer unsur da ölüm ve mezarlık. Aslında mezarlıklar aracılığıyla ölüme göndermeler yapılmış. Kitapta ayrıksı duran ve fantastik sayılabilecek bir öykü olan "Ölümsüz Kasaba"da bile bu göze çarpıyor. Hatta ardı ardına gelen "Güneşin Kucağında" ve "Güneşin Kundağında" öykülerinde de bu durum gözden kaçmıyor.
.
Yazarların ruh dünyasına, neden yazdıklarına, okurlardan beklentileri dair eleştirel yaklaşımla yazılmış öyküler de mevcut.
.
Sonuç olarak nicelik bakımından fazla öykü barındırmasına rağmen okuruna farklı düşünce kapıları açan bir kitap olmuş.
Thomas Mann böyle bir hikaye yazmak nerden aklına geldi? Kimi anlatmak istedin? Anneni mi, kardeşini mi? Yalnız yaşayan emekli memur komşu teyzeyi mi? Yoksa kendini mi? Sanki bir sabah vakti kahveni yudumlarken eline kağıdı kalemi almışsın da bir anda satırlara dökülüvermiş zihninde düğümlenenler. Benim bir
