Victor Hugo'dan sonra sanırım Fransa'nın tarihini edebiyat vasıtasıyla öğrenmemi kolaylaştıracak ikinci kitap oldu. Aslında şunu fark ettim: Hepimiz ortak neşe ve ortak açılardan geçiyoruz. Bir milleti de millet yapan değerler din,ırk,dil değil. Yaşadıkları ortak duygularmış. Ve her nesil kendinden bir önceki nesli yobazlıkla suçlarmış. Kendisinden sonra gelen nesli de işe yaramaz aklı havada görürmüş.
Kitabı okurken kendi günlüğümü yazmışım gibi bir hissiyat sardı beni. Samimilik, akıcı dil de eklenince kitapla aramızda sohbet havası oluştu. Yazar karmaşıklıktan uzak durmuş, ancak bu sadelik de vakit geçirmelik bir kitap kılmıyor onu. Aksine her bir sayfasında not alma ihtiyacı hissettim. Verimli bir okuma süreci yaşatması beni kitaba minnettar kılan en büyük neden...
