düşük ücretli, pek değer verilmeyen, geleceği, ufku olmayan, insanın bir iskemlede ömür çürüttüğü, her gün hemen hemen kısır bir uğraşın boşluğu içinde yeteneklerinin gerilemesine ve adım adım paslanmasına tanık olduğu, ama buna karşılık düşünmekten, istemekten ve eyleme geçmekten kurtarılmanın kelimelerle dile getirilmez sevincini bulduğu memurluk görevleri.. Vesayetçi bir yönetmelik... insanın faaliyetini bir duvar saatinin düzenli hareketi içine sokar ve onu eyleme geçmenin ve yaşamanın yorucu onurundan muaf tutar.
Sayfa 4
Tek erdemimiz bu: başlamak her gün yaşama - toprağın önünde,
susan bir göğün altında - bir yeniden uyanışı bekleyerek .İçimizden biri şaşırıyor şafağın bunca yorucu olmasına...
"nasıl güç bir meslek seçtim kendime!Hemen her gün yoldayım bütün bunlar bürodaki asıl işlerden daha yorucu,üstelik bunlar yetmiyormuş gibi bir de yolculuğun çilesi, aktarma trenlerinin stresi,düzensiz,kötü yemekler,sürekli değişen,hiç kalıcı ve samimi olmayan insan ilişkileri. Şeytan görsün hepsinin yüzünü!"
En değersiz hayvan türlerinin bile yok olması binlerce, kimi zaman milyonlarca yıl alırken, işlenmiş ürünler birkaç gün içinde yeryüzünden silinebiliyorlar, onlara ikinci bir şans verilmiyor, ellerinden bir şey gelmediğinden iş kollarının sorumlularının sorumsuz ve faşist diktasına boyun eğiyorlar, çünkü doğal olarak tüketicinin ne istediğini herkesten iyi o sorumlular biliyor, tüketicide bir 𝘺𝘦𝘯𝘪𝘭𝘪𝘬 𝘣𝘦𝘬𝘭𝘦𝘯𝘵𝘪𝘴𝘪 yakaladıklarını ileri sürüyorlar, aslında yaşamı çok yorucu ve umutsuz bir arayışa, durmaksızın değiştirilen raflar arasında sonsuz bir gezintiye dönüştürmekten başka bir şey yapmıyorlar.
Sayfa 142 - Can YayınlarıKitabı okudu
Odamda Bir Gün Batımı
Her yorucu ve sıkıcı günün akşamı bir deniz kıyısında gün batımını izlerken bitseydi, sabah ya da öğlen öfkelendiğimiz çoğu şeyin hiçbir önemi kalmazdı ve birbirimize daha az darılırdık.
Sayfa 33Kitabı okuyor
Dünyanın en çirkin ve yorucu beklemesi, kalbiniz koparcasına dilediğiniz şeyin ne zaman gerçekleşeceğini bilmediğiniz beklemedir.
Sayfa 41Kitabı okudu
Atsız Taşınıyor-Bostancı'daki Evin Şartları Çok Kötüdür
Hacaloğlu'na yazılan 05 Aralık 1972 tarihli mektuptan Atsız'ın Bostancı'daki daireye de nihayet taşındığını öğreniyoruz. Evin kaloriferleri ve elektrikleri henüz çalışmamaktadır, kitaplar da eve sığmamıştır. Atsız'ın bu yeni evi, Bostancı'da dört katlı bir
Düşük ücretli, pek değer verilmeyen, geleceği, ufku olmayan, insanın bir iskemlede ömür çürüttüğü, her gün hemen hemen kısır bir uğraşın boşluğu içinde yeteneklerinin gerilemesine ve adım adım paslanmasına tanık olduğu, ama buna karşılık düşünmekten, istemekten ve eyleme geçmekten kurtarılmanın kelimelerle dile getirilmez sevincini bulduğu memurluk görevleri...Vesayetçi bir yönetmelik...insanın faaliyetini bir duvar saatinin düzenli hareketi içine sokar ve onu eyleme geçmenin ve yaşamanın yorucu onurundan muaf tutar.
Bu yorucu gün kötü başlamıştı: Sabah 4'te gördüğü bir kâbustan sonra bir türlü uyuyamamıştı.
Sayfa 50Kitabı okudu
