Yoruldum, patron. Yollarda yağmurdaki bir serçe kadar yalnız olmaktan yoruldum. Yanımda hiç arkadaş olmamasından bıktım. Nereye gideceğimizi, nereden geldiğimizi söyleyecek biri. İnsanların birbirine kötü davranmasından bıktım. Her gün dünyada hissettiğim ve duyduğum acılardan bıktım. Çok fazla var, sanki her an için kafama cam parçaları batıyor. Anlıyor musun?
/Yeşil Yol
“Seni sevdim, ama artık yoruldum… Gitmekten mutlu değilim, ama yeniden başlamak için mutlu olmaya gerek yok.”
Hiçbir zaman olamadığımız bir şeyin pişmanlığını duymaktan daha acı verici bir pişmanlık yoktur.
Sık sık mutlu ve neşeli olmakla birlikte, daima üzgün olduğumu fark ettim.
Anne ben geldim, üstüm başım
Uzak yolların tozlarıyla perişan
Çoktan paralandı ördüğün kazak
Üzerinde yeşil nakışlar olan
Anne ben geldim, yoruldum artık
Her yolağzında kendime rastlamaktan
Hep acılı, sarhoş ve sarsak
Şiirler çırpıştıran bi adam.
“Neden bana yaşamasını öğretmediler?... İnsanların en verimli olduğu çağda tükendim. Her anı, ne yapmam gerektiğini düşünerek geçirdiğim için çabuk yoruldum. Bana müsaade.”
Sayfa 607 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
“ Öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan
saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda... ”
“Ah pedimu ah (!) artık çok yoruldum...” diyor Madam Floridis ve bu sözleriyle belli ki bana birçok eski anıyla çoğalmayı, paylaşılmadık fırtınaları ya da yalnızca bir hikâyede eskimişliği anlatmaya çalışıyor.
