Hikayeniz bana lisedeki ruh halimi hatırlattı. Ailemden uzak olduğum için farklı bir boşluk, yalnızlık hissediyordum. Dışarı çıktığımda sanki insanlar organize olmuş, beni dışlamışlar, hepsi beni çekiştiriyor gibi gelirdi :) Öğretmenler bile ailemi ilk defa okula çağırıp kızınız çok değişti, çok sessizleşti demişlerdi ama pek birşey yapamadılar. Ben de o zamanlar hep abimle konuşurdum. Daha doğrusu o çok üstelediği için anlatamadan, sebebini bilmediğim bir ağlama krizine girerdim. Aramızdaki diyaloglar neredeyse hikayenizdekinin aynısı :) Askere gittiğinde bu sefer o çok bunalıp arardı beni, ikimiz telefonda ağlardık:)) Sonra düzeldim bir şekilde. Bunda bir abimin bir de bana çok değer veren arkadaşlarımın varlığı etkili oldu şüphesiz. Hikayeniz bu yüzden beni de çok etkiledi... Sizin başınızdan geçmese bile bir yerlerde fazlasıyla gerçek olan bir hikaye. Kaleminize sağlık.
Bu ruh halini atlatmanıza sevindim. Kişinin toplumla iletişimini kendi eline aldığı bir dönem lise ve üniversite yılları. Artık daha fazla insan görmeye, kendi işini kendi halletmeye başladığı için üzerindeki gözlere önem veriyor; iyi mi kötü mü bilinmezliği endişeye, yani karamsar bir havaya ittiği için bunalıyor kişi. Bu iletişim gelişirken önce arkadaşlardan sonra kardeşlerden yardım alıyor, bazı insanlar için de ilk sırada kitaplar geliyor. Ve çoğu insan öğrencilik hayatı bitimine doğru yavaş yavaş bunları atlatıyor. Kendi çapımda yaptığım gözlemler bunlardı. Elbette bu duruma uymayan birçok kişi vardır. Bu tespitleri yapıyorum ama halen üniversiteye giden bir genç olduğum için ben de yaşıyorum bu duyguları. Bazen içim çok doluyor. 26 Şubat gecesi de böyle oldu. Ağabeyim , ailem , ben üç farklı yerde yaşamlarımızı sürdürüyoruz. Cümlenizin başında o "boşluk ve yalnızlık hissi"ni okuyunca aslında hikayeye bunu da katmam gerektiğini düşündüm. Çünkü o gece ben de bu hislere sahiptim, yani hikayenin köken aldığı yer bu hisler. Başımdan böyle bir şey geçmedi, kendimi ağabeyimin yerine koyup yazdım(onunla da telefonda saatlerce konuştuğum için ağabeylerin cümleleri çok benzer olabilir) ama bu hikayenin sizde yaşanmışlığının fazla olmasının nedeni de bence bu kökenler. Yüreğinize sağlık.
Tespitleriniz çok doğru, her bir cümlenize katılıyorum.İlgi ve sevgi bir şekilde iyileştiriyor insanı ama herkesin manevi gücünün çoğunlukla kendi hayat akışına yettiği bu yüzden de cimri davranabildiği bir zamandayız.Paylaştığımızda ise sanki hiç yaşanmamış gibi azalabiliyor bu tür duygular.İç dünyamızın bir oyunu gibi. Paylaştıkça çözümleniyor insan.
Sizinde yüreğinize sağlık.Teşekkürler.
Keşke bu manevi güç sadece kendi hayat akışımıza yetmese, beklentilerimiz bu gücün gerisinde kalsa, paylaştıkça azalmayıp çoğalsa. Ama olmuyor. Bu oyunu hep yaşıyoruz ve çözümlenince umduğumuz sonucu vermiyor insan. Çok iyi analiz etmişsiniz, tekrardan teşekkür ederim.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.