“Her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir.” Charles Baudelaire'nin sözünü anımsatttı kitap. Bu ara youtubeta da 12 kızgın genç siye ülke meselerini konuşan genölerin kısa video filmleri var ama izlemedim. Benim gibi düşünmeyen gençlerle aoybetler ediyoeum günlük hayatta ama hepsi ezberletikmiş şekilde yaşıyor gibi. Tepkilerini ölçmek için belirli vurucu sorular soruyorum hepsi aynı tepkiyi veriyor. Bazen insanların klavyedeki harflerden farkı yok gibi geliyor. A ya basarsan karşına çıkıcak komut belli B ye basarsan belli. Yine içinizi karartacak bir hikaye yazmadan susayım :)
Içinde doğruluk bulunan her hikaye aslında gelişiyle bile kabulümdür, o yüzden, sözünü esirgeme :). Ne demek istediğini anlıyorum, ideolojilerin, özellikle gençlikte fikirsel kalıplar halinde süregelmesi hüzünlü cidden, ama bu durum bir anda olmadı ki, adım adım işlenegelen bi' manipülasyon var. Bu manipülasyon çok yönlü, çok kollu. Dolayısıyla bazı fikirlerin ardında sorulan soruların yeniden, daha aydın, daha derin düşünümü yerine kalıplar oluşturuldu. Fikirler kalıplarla (komutlarla) sınırlandırıldı. Tüm bu karmaşada fikren kararsızlıklar, apolitik durma isteği, pek çok şey oluştu. Belki de amaç bu düşünsel karışıklıktan faydalanmak fikriydi.
Yüksek ihtimal amaç buydu. Sorgular düşünebilse herkes aslında sorun olmaz. Aynı düşünelim istemiyorum. İnsanlar düşünse bana kafi. Kafaları mikrodalga gibi. Başka insanlar fikirlerini oraya koyup ısıtıp ısıtıp satıyorlar. Hüzün... keder... dram... :((
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.