Zorunda değiliz. Hiç bir duygu kendiliğinden geçmez. Ağlamalı, üzülmeli, kendine gelmeli, hayata daha sağlam basmalıyız. Unutmaya kalkışırsak , yarın bir gün anksiyete olarak karşımıza çıkar. Ağlayan insan gördüğümde sadsce sarılırım ağlamasını bölmem .
Peki ağladığın, üzüldüğün ve seni kendine getiren olayları unutmuş gibi yapmasan, sürekli önünde dursa da depresyona girmez misin ? 😇
Bu tam bir dişil enerji işte. Duyguda kalmak, onu kabul etmek, yaraya şefkatle yaklaşmak. Sonra bakmak derinine, orda ne var. Güçlü olmak için eril enerjiyle koşullandırıldık. Dişilin yumuşak ama sağlam bir gücü vardır. Mina hanım bugün olsa belki farklı düşünürdü. Kolektif olarak kendimize daha farklı bir yerden bakmaya başladık artık.
Haklısınız. 😇
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.