Bana dünyanın en saçma davranışı intihar etmek isteyen birini vazgeçirmeye çalışmak gibi gelmiştir evvelden beri. Ölmek isteyen öylece ölür şov yapmaz, şovunu yapanlar ilgi manyağı eziklerdir. Birgün çok yakın olduğumu zannettiğim bi arkadaşımla yürüyüş yaptık, kitap okuduk, tartıştık farklı konularda, sonra sustuk uzun uzun, ayrıldık sonra...Akşam babasının tabancasıyla intihar ettiği haberi geldi. Hiç ölümden behsetmemiştik oysa ya da ölmekten...Öylece silindi gitti. Asıl mutluların mutluluk pozları vermek akıllarına gelmediği gibi ölümü düşleyenler de bunun primini kasmıyorlar yani...
Ağır konuştun be abla. Her duygu herkeste aynı şekilde, aynı yoğunlukta tecelli etmiyor. İntihar edeceğini söyleyip edenler de var mesela. Bunu ancak onu düşünenler bilir bence. Nihayetinde insanın en değerlisi, hayatı söz konusu. Başkasının hayatı için de kolaylıkla şov dememeliyiz kanısındayım. Rabbim ayağımızı kaydırmasın.
Ağır konuşmak istemedim aslında yani mantık ağır bastığında belli zamanlarda ağızdan dökülen cümleler oldukça duygusuz ve yavan gelebiliyor insana. Şimdi her ayağı tökezlediğinde intihar fikrine tutunan birine ne yapmalıyım yani bütün zamanım ona hayatın aslında yaşamaya değer olduğunu anlatmakla mı geçecek. Herkes kendi kavgasında, hayat yeterince sorunlu, kabı küçük olana habire bir şeyler doldurmaya çalışmak ne nafile bir uğraş. Böyle biri için zaman harcamak esasen kişinin kendini tatmin etmeye çalışmasıyla ilgili bir yönelim olabilir mi? Görevini, elinden geleni yapmış olmanın vereceği huzur için yapılmış olabilir mi? Bu soruları kendime de soruyorum üstüne alınma. Sırf biz öyle uygun olduğunu düşünüyoruz diye birilerinin yaşama devam etmesi dayatma değilde nedir?
Şimdi anladım. Maalesef bunu ilgi çekmek için yahut birilerini elde tutmak adına tehdit babında kullananlar da var. Haklısın.
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.