İnsan toyluk zamanlarında mutluluğu,dostluğu ,arkadaşlığı hep dışarıda arar...Yıllar geçiktikçe yalnız olduğumuzu idrak ederiz ,ederiz de akıllanır mıyız?Biz insanız ,kimseye güvenemeyeceğimizi düşündüğümüz zamanlarda bile aklımızı devreden çıkarır yine ''inanma ihtiyacımıza''yenik düşeriz...Yoksa heykele,robota döneriz zaten...Güvenli liman ,her ne kadar anlaşmazlıklarımız olsa da ,ailelerimizdir...Anne,baba,kardeş,ağabey,abla ve kendi kurduğunuz çekirdek aileniz...İnsanın aileye karşı hep bir isyankarlığı olsa da dışarıdan hayır yok arkadaşlar...Gönül bağı,ruh bağına çok inanırdım ama her seferinde yanıldım...Hiç sakınmadan ağlamak da gülmek de ,eğlenmek de hüzünlenmek de serbest...
Ağzınıza sağlık. Her çocuk düşüyor bu hataya...
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.