Öyle güzel bir yazı ki... İçinden çıkarılacak o kadar çok şey var ki... Özellikle şu kısım, Türkiyede kitap okumanın neden bir kültür haline gelmeyip süreklilik kazanamadığını vurgular nitelikte: "Peki hocam, akşam eve gelince kitap da okurum, sanki çok vaktim var da?"
Evet maalesef, hayat şartları zor. Anne babalarda yük çok. Herkes çocuğuyla vakit geçirecek kadar şanslı değil. Teşekkür ederim yorumunuz için.
Çok güzel açıklamışsınız duygularıma tercüman oldunuz aynı kısım benimde dikkatimi çekmişti ve yazmaya gelmiştim gereği kalmadı teşekkür ederim 🙏🏻
Sevgili Mustafa Bey:
Anne babalarda çok fazla yük olduğu ve hayat şartlarının zor olduğu hususunda kesinlikle katılıyorum. Fakat yine de okumayı bir kültür, bir alışkanlık haline getirmemeyi haklı bulmuyorum. Toplumda okumak bir kültür haline gelmiş olsa; insan kitap okuyamıyorsa dergi okur; onu da okuyamıyorsa, hiç olmazsa gazete okur. Yani "okuyamıyorum, vaktim yok" diye bir şey yok; "okuma alışkanlığım yok" diye bir şey var. ( Galiba biraz uzun yazdım, affola.)
Teşekkür ederim sevgili Nazlı. Hemfikir olmak çok güzel 🌺
Estağfurullah gayet açıklayıcı olmuş şimdi anladım ama ben kendi açımdan yani velilerim açısından düşündüm. Anne velilerimin çoğu çalışıyor ve evde de malum diğer işleri yapıyorlar. Çocuklarla onlar ilgileniyor, vakitleri kalmıyor. Babalarımız da çok rahat ve dediğiniz gibi kültür yok.
İşte bu da farklı bir sorun. Türkiyede kadın iş hayatına atılırken, ev işlerinden ve evdeki sorumluluklarından hiçbir taviz vermeden atılmış. ( Bunu kadınlar belki bir feminizm dalgası zannederek erkekler de işlerine geldiği için böyle kabul etmiş. :) ) tuhaf.
Bu arada, yazınız, velilerin bakış açısı ile çok başarılı bir şekilde ele alınmış bir yazı. Bunu eklemeliyim. Çünkü yazınızı eleştiriyor gibi durmak istemiyorum. ( Bu hem size hem de bu şahane yazıya haksızlık olur.) Yazı bazı şeyleri kimi değin mece lerle çok başarılı bir şekilde ele alıyor. 👏 Fakat ben, karakter olarak tartışmacı bir kişiliğe sahip olduğumdan, biraz da sizinle fikirlerimizi tartmak keyifli olduğundan -yazıya değil, size de değil- minik itirazlar sunuyorum. ☺😊
Çünkü bizim kadınımız çoğu zaman aklıyla kalbi arasında debelenip duruyor. Türk kadınının aklı batıyken yüreği doğu. ( Aklı ona diyor ki: kendi ayakları üstünde duran bir birey ol, maddi anlamda eşine bağımlı olma ve evlendin diye erkeğe boyun eğme, özgürlüğünü belli bir oranda koru; kalbi ise ana ol, evini dört dörtlük temizle, yuvan için saçını süpürge et ve erkeğine itaat et.
Malum bizim kadınımız da bu iki hezeyan içinde debelenip duruyor. - herkes böyle değil. Ama ben iş hayatına atılmış çoğu kadında böyle bir ikilem görüyorum. Çoğunda "ben çalışan bir kadınım, benim evim bazen dağınık olabilir, mutfağım bazen pis olabilir. Pisse de sorumluluğu eşimle eşit olarak paylaşıyoruz" Farkındalığını göremiyorum.
Yazıya tekrar dönecek olursak: Yazınızda en sevdiğim yan, her iki tarafın bakış açısını da çok başarılı bir şekilde aktarabilmesi oldu. ( Çünkü yazdığınızda her iki taraf için de haklılık gerekçeleri olduğu gerçeğini inkar edemeyeceğim. ) Bir başka yazıyı merakla bekliyor olacağım. 😊
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.