Benden başka herkes "insancık"tı. Bunu bir yolculukta keşfetmiştim ilk. Benim de başkalarının "insancık"ı olduğumu da o yolculuk bitip eve dönünce anladım.
Kim değil ki Aslı'cım? Bu rutinin dışına çıkabilen insan yüzdesi toplum bazında ölçülemeyecek düzeydedir muhtemelen. Kısa bir an insan öyle olmadığı sanrısına kapılabiliyor sadece.. O da üniversitenin son dönemi ile işe başlama arası bir tarih. İnsan sadece o dönem her şeyin mümkün olduğuna, özgür olduğuna inanıyor. Sonrası malum..
Yine tespit gibi tespit. O dönemi ben bir de şeye benzetiyorum, -Yusuf Atılgan'ın Aylak Adam'ında geçiyordu- sinemada güzel umutlu bir film izleyip kendi kendine filmi düşünerek yürüdüğün bir kaç dakikadaki sen, aydınlanmış uyanmış eskisi gibi olmayan sen ve senin gibi olmayan, gözleri senin gibi bakmayan etrafındaki filmi izlememiş insancıklar. Ama birkaç dakika sürüyor bu, sonra sen de onlar gibi mağaza bakmaya başlıyorsun. Çok tuhaf değil mi?
Aslı'cım bu örneğin benzerini dün akşam o bahsettiğim kitapta okudum desem
🤗 Üşenmezsem atayım sana. Biliyor musun plastisite gittikçe daha fazla ilgimi çekmeye başlıyor bu ve benzeri denk gelişlerle. Beyin plastisitesi olduğu kadar toplum plastisitesi de var büyük ihtimal, anında kaba (çevrene) uyumlanıyorsun. Farkındalığı, farklılığı o yüzden bu kadar kısa sürüyor insanın belki de.🤔
Atarsan sevinirim 😊 Doğru söylüyorsun, toplum plastisitesi güzel bir tanım oldu. Daha anlaşılır kılıyor herkesleşmeyi..
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.