Hem katıldığım hem de küfredebileceğim bir deyiş işte yine. Açıklamaya geçmeden önce hoş geldin, sefalar getirdin... :) Peki niçin böyle düşünüyorum? Süreçlerden ötürü. Acının, kederin hissedilişi ve konuşup konuşmaması sürece bağlı olarak değişir. Büyük bir kederin ilk anları şokla geçer, insan konuşamaz, o keder konuşma konusu asla olamaz. Ya zaman geçtikçe? İşte, sorunlar geliyor. Azaldığını sandığın keder çoğalırken konuşmaya da başlar, zira içinde tutamaz artık. Detaylar sen cevap verdikten sonra şekillenecek, hep öyle yaparız, bilirsin. :) Hoş geldin, yeniden!
ben de açılışı 'iyi ki varsın' ile yapmak istiyorum çünkü buraları seninle hoş buluyorum :))
benim de katılarak değil de üzerine düşünülebilir diyerek paylaştığım bir alıntı oldu bu. olaya, "keder nedir? nasıl yenir?" bakış açısıyla bakıyorum daha çok. bir şeyler, buna susulur buna da konuşulur, diye sınıflandırılabilinir mi?
Müthiş bir nokta! Çünkü her şey değişkendir, her bir şey, var olan, var olmuş veya var olacak her şeye değişkendir. Tabii hangi açıdan bakarsak... :)
sınıflandırmaları idrak sorunu olarak görüyorum. tabii şahsi kanaatim bu. bilimsel açıdan sınıflandırmalar düşünceme dahil değil elbette ama insanların birbirine karşı empatisizliğinin çaresini sınıflandırarak atmada bulduğunu düşünüyorum. benim için her keder kutsaldır misal, montaigne için ise bir kadın ya da çocuk gibi acizlik(!) göstergesi. ona göre insanlar erkeklerin de yaptığı gibi kedere kaptırmamalıdır kendini. çünkü bu güçtür. işte bu tarz çağ dışı düşüncelerin aksine bende yeri mühim ve ayrıcalıklıdır. küçüğü büyüğü olmaz.
''bilmukabele'' :)
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.