Eğer Nilgün Marmara ve Tezer Özlü hayranıysanız, onlar sayesinde Sylvia Plath, Cesare Pavese ve Louis Ferdinand Celine gibi birçok isimle daha tanışmış oluyorsunuz. Özellikle Pavese ve Plath'in intiharı kendileri için güzellediklerini düşünüyorum. İntiharlarına ikna oluyor okur :) Yani "Yapma be kardeşim! Hayat çok güzel. Gel vazgeç." denmiyor hiç. :)
Ben öyle düşünmüyorum. İntihara ikna olunduğunu yani.. Ya da ben yaşamayı çok seviyorum. Bilemiyorum. Yaşamayı çok sevdiğim halde şunu soruyorum ama bazen. Yaşamak çok mu güzel ? Ya da bizi burda turan ne ? Tezer Özlü'nün ilk intiharından sonra babası " bu kadar güzel incirler varken İnan'a ölmeyi nasıl düşünebilir" demişti. Çok beceriksizce bir cümle. Eğer yaşamın güzelliğinden dem vuranlar daha ikna edici değilse, bu ne Sylvia'nın ne Tezer'in ne de Pavece'nin suçu. Bu yüzden incelemede insan kendini suçlu hissediyor dedim.
hayatına baktım şimdi sylvia plath in..:(
haklısınız ipek hanım.. yaşamaktan ve burda dünyada olmaktan ya da nasıl olsa burdan bir gün gidecek olmaktan bile insan mutsuz olabiliyor..
hayatının anlamının kalmadığını düşünen bir insan için çok uzak değil ölmeyi istemek..
Yanlış anlattım galiba. Bahsettiğim yazarların intiharı okuru şaşırtmıyor. Onların gerekçeleri hayranlıkla okunuyor. Bunu o kadar güzel işliyorlar ki Albert Camus'nün Meursalt'ı gibi ölüme tepkisiz kalıyorsunuz.
Şimdi anladım sizi. Evet haklısınız. Camus'tanda örnek verecektim incelemede iyice karıştırmiyim dedim. Sizin değinmeniz güzel oldu. Teşekkürler :)
Evet Şimal hanım. Ama işte insanları bu noktalara sürükleyen durumlar, ilişkiler, sistemler, kurallar bir çok şey var. Bunlar kendine ve hayata yabancılaştırıyor insanı. Bu çok üzücü işte..
''Hayatın özeti
babamın, “Herkes gibi olamadın gitti!” deyişi kulaklarımdan gitmiyordu. Çoğunluğunun bir işte çalıştığı, aynı dükkânlardan alışveriş yapıp aynı yöntemlerle yediği, aynı şeyleri konuştuğu, çocuklar doğurduğu, sonra onların hep birlikte okula gittikleri, aynı renk giysilerle sınıflarını geçip mezun oldukları, ardından tabur tabur askeri birlikler oluşturdukları, aynı marşları aynı biçimde söyleyerek aynı koğuşlarda aynı kıvrılışlarla yattıkları ve bu edimlerle beraberlik ruhunu yakaladıklarını sandıkları, sonra bir bavul dolusu anıyla terhis olup eve döndükleri, anne babalarına hiç değişmeyen ve toplumun hazırladığı reddedilmez duygularla sarıldıkları, aynı yasalara uyarak evlendikleri, babalarından devraldıkları yöntemlerle seviştikleri ve babalarından boşalan iş kadrolarına kapılanınca dünyanın yarısını ele geçirmişçesine sevindikleri, sevinçlerini aynı yüz ışıltısıyla yansıttıkları ve tıpkı kendilerinden öncekiler gibi, gene çocuk doğurdukları ve onları besleyip büyütmeye başladıkları ve bütün bu olup bitenlere “dönüp duran paslı bir çember” diyecekken “akıp giden yaşam” adını verdikleri uyumsuz bir toplumda, yelken kulaklı bir uyumsuzdum ben.''
hasan ali toptaş ın sonsuzluk noktası kitabından alıntı herşeyi özetliyor değil mi..
matmazel paylaşmıştı.. bunun üzerine kitap okunacaklar listesine girdi :)
Benim içinde şu an öyle oldu. Teşekkür ederim:))
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.