Hey hey hey...
Şişşt inceleme okuyucuları..
-Kim var orda!!
Beni duyuyor musunuz???

-ŞİMAL???

Ee napıyorsunuz nasılsınız? Ne var ne yok.. İşler güçler? Ben de işte napiim git gel iş güç.. Okuyorum arada, çiziyorum, eş dost arkadaş muhabbet ev iş..
AAYNI BE YAA..

Der dim...

-Ne o öyle? sıkılmış, zamana mekana hayata hapsolmuş gibisin??

Diye..

Soranlara..

Sorarlarsa..

Soracak kadar beni görebilenlere..

Ve tam da öyle hissederdim bi dönem..
Sebebi neydi bilmiyorum.. Biliyorum da bilmiyorum gibi gibi..
Peki ya gerçekten sebebini anlatır mıydım, anlatsam karşımdaki anlar mıydı..
ANLATMADAN ANLAYACAK KAÇ KİŞİ VARDI..
SAHİ KAÇ KİŞİ BENİ KOŞULSUZ SEVDİ???
KAÇ KİŞİ O DUVARLARI YIKIP BENİ GÖRMEYİ ÖLÜMÜNE SEÇTİ???

Hangimiz sormuyoruz ki bu soruyu değil mi..
Ve hangimiz umutla beklemiyoruz sesimizi duyacak o kişiyi...
Ve ya ansızın çarpar gibi karşımıza çıkan o kişiye bu bir halüsinasyon olmalı diyip sevdiğimize sevildiğimize inanmamayı seçiyor, rutinimize dönmenin dayanılmaz hafifliği ile sıkışıp yaşamayı yaşamaktan sayıyoruz...
Değil mi..

Okurken hep bir yerlere gittim geldim kalben zihnen .. Hayalen yaşadım o mekanlarda.. Şarkılar dinledim.. Mırıldandım.. Tempo hiç düşmedi .. Merak ettim hep Yakamoz ve Anna Sophie kavuşacak mı diye.. Mutlu biten masalları çok severim çünkü..
Pamuk prenses o elmayı yutmamış olmalı, o cüceler onu kara toprağa gömmek yerine cam fanusa koymalı, ve prensin yolu o fanusun ordan geçmeli o kadar patika yol varken.. Rapunzelin saçları metrelerce uzamalı ve usta bir dağcı misal biri oraya tırmanmayı göze almalı, ve günlerce aramaya değer demeli Külkedisinin ayağından fırlayan tek ayakkabıyı eline alıp ve Alaaddinin halısı uçmalı, Ali Baba nın "açıl susam açıl" demesiyle açılmalı dağ taş..

Ne hoş bir şeydi kitabın bana hediye gönderilmesinin doğum günüme denk gelmesi.. Tam da kitapta anlatıldığı gibi mucizeler, tatlı sürprizler hep vardı ve olacaktı hayatta..
Yazarın kendinden parçaların da çok aşikar olduğu kitapta ben çok sevdim Yakamozu.. O kadar derinden hissettim naifliğini.. Ve çok sevindim Anna Sophie nin varlığına.. Ve kalbin kalbe karşı gelmesindeki sonsuz tamamlanma hissine..

Bir şarkı bırakıyorum buraya.. Okurken ara ara dinlediğim mırıldandığım..Yüreği kurumadan sarılmaları için tüm sevdalılara..
https://youtu.be/m-IFcClQVrI

Ve en içten sevgilerimi yolluyorum Sercan Bey e.. bu güzel masal için..

Her daim Aşk ve Sevgiyle kalın efendim,
Zaman mekan geniş aslında dar ve hapsolan bizim yüreklerimiz çünkü..

DÜNDEN SONRA YARINDAN ÖNCE
YAŞAM DURUR UMUT BİTİNCE

Kendi ölümlerine koşan insanların dramlarını 7 öyküyle anlatan bir “ölüm” kitabı.

Bir albay...
Bir lise öğrenci...
Bir kraliyet çalışanı...
Zengin bir adamın güzel karısı...
Bir aşçı...
Bir yabancı...

Kimi bile isteye atlıyor ölüme!
Kimi çaresizlikten!
Kimi devasızlıktan!
Kimi aşksızlıktan!

Erkek ve kadın, çocuk ve yetişkin; hayatın ağırlığını taşıyamayan ve “intiharı” seçen insanların neden yaşamaktan vazgeçtiklerini, gerekçeleriyle anlatan Zweig de aynı sonu tercih etmemiş miydi?

Ölmeye yatarken:
Bir savaş alanı uygun mesela ya da suya atlayıp boğulmak ya da bir meyhanede sarhoş olup hançeri saplamak göğsüne ya da gazı açmak ya da zehir içmek.

Yaşamak zor ama ölmek de zor.

Kolay olan ne kaldı ki?
Nefes almaktan kendi isteğiyle vazgeçen insanların anlatıldığı bu öykülerde; insanları tensel ve tinsel portreleriyle başarıyla çizen Zweig olayları ve mekânları da aynı başarıyla betimliyor.
Kısa ve vurucu cümleler öykülerde dinamiği yükseltiyor.

Paramparça zamanlarda yavaşça ölenler...
Vakit tamamsa hayatı terk eder...

Ölmek için acele etmeden, yavaşça okunmalı fakat unutmadan ölüm gerçeğini.

Merhaba değerli inceleme okuyucuları.. Bu aralar çok farklı kulvarlarda uzun okuma süreçlerinden geçen kitaplar okuyup inceleme yazamadığım bir dönem yaşıyorum. Ama bu kitap için bunları yazmazsam olmazdı gerçekten.

Bugün akşama doğru bitirdiğim ve kelimenin tam anlamıyla tadı damakta kalan bu değerli eser, kendisi de naif ince yürekli bir insan olan Mehmet Yılmaz Bey'in adıma imzalı olarak göndermesiyle ilk okuyanlardan olabildiğim bir roman oldu.
Açık açık söylemem gerekirse daha önceden okuduğum Bir Gün ve Tuna'nın Türküsü'nden çok çok farklı bir üslup ve farklı bir Mehmet Yılmaz okudum diyebilirim. Ayfer Tunç ve Tarık Tufan arası ama onlardan daha bir lezzetli sanki, sarsan, bazen dumur eden, bazen sinir olarak, bazen gülerek bazen de içi yanarak ama her halükarda akıııp giden bir üslupla karakterler ve olaylar arasındaki şahane geçişlerle Bi solukta okunan bir hayat kesiti sunmuş bizlere..

Daha okurdum devam etseydi yani o kadar..

Her karakter bi alem..Her ayrıntı bir derya.. Her diyalog içimizden bizden.. Her iyinin yanında bir kötü.. Ve sanki sinemada izlercesine resmedilen sahne ve diyaloglar beni benden aldı.. Musa karakteri için bir Ankaralı olarak finalde gerçekten de yolun sonuna gelip zıbarıp gitmesini dilediğim ve dünyadan bi pisliğin daha kalkmış olma ihtimaline Ohh diyesim geldi :) burda olmasa bile Batum'daki Gürcü mafyalarına havale ederdim doğrusu :))

Ve Aida.. Aah Aida.. Can Aida..
Aida lar.. Ceylan lar...
Ve sizler varken dünya gerçekten ağlanılası bir yer..
Ve karanlık, zalim, merhametsiz, yobaz, ikiyüzlü, karacahil, vicdansız, nefsinin arzularını ilah edinenler, etraf yanarken saçını tarayanlar.. Ve sizler varken de dünya daha mutsuz huzursuz berbat bir yer..

Ne okudum ben.. Bi kaç gün kendime gelemeyeceğim sanırım.. Başım dönüyor..

VE MATBAACI ADAM.. sürpriz final :)
Tanıyoruz biz seni 1K da yine bir finalde okumuştuk.. En son Amsterdamdan ne zaman döneceğin bile belli değildi.. Dönüşüne çok sevindim Hoşgeldin vatanına :)

https://youtu.be/HjZj7xmRgAg