don't look at the faces passing by.
don't feel like you're gonna break down.
this is not the day that you cried out loud, begging God to send him your side.
it's hard to feel the sunshine
when you're surrounded with the full dark.
this too shall pass.
alhamdulillah.
Movie Based Daydreaming Syndrome (Mbds)
Sahip olduğuma inandığım ama Freud, Jung, Frankl gibi büyük beyinlerin haberdar olmadığı bir sendrom bu. Ama dünyada çoğu insanda mevcut bence.
Çok fazla film izleyen, hatta biz onlara sinefil diyelim, insanların gün içinde yaşadıkları olaylar sonunda kendilerini daha önce izledikleri bir filmin içinde hissetmeleridir bu sendrom. En azından ben öyle olsun istiyorum.
Bugün kardiyo için koşu bandında iken kendimi Komplo Teorisi filminde hissettim. Ne zaman muz yiyecek olsam anında kendimi K-Pax filminde buluyorum. Elime ne zaman bir odun parçası geçse yere vurup "you shall not pass" diye bağırıyorum. Ya da elime bıçak alınca kesinlikle The Fan filmindeki final sahnesini canlandırıyorum. Bir duvarda poster görsem kaldırıp altında tünel var mı diye bakmak geliyor içimden. Güneşten korunmak için şapka takarken kendimi Freddy Krueger pozlarına sokuyorum. Bankta oturup beklerken yanıma bir otursa hemen ayakkabılarına bakıyorum.
Yaşıyorum bu hayatı. Sendromlu da olsa.
You Shall Not Pass
Ancak özgüveni eksik olanlar gönderi yorumlarını kapatır, Frodo Baggins. Bunu asla unutma.