16.05.2024
Bugün yolda yürürken sendeledim. Bir elim sürekli göğsümde, tetikte bekliyordu. Sanki her an duracak olursa kendisine masaj yapmak için. Normalde de öyleyimdir ama bugün biraz daha fazlaydı. Bugün içime ağır gelen bir şeyler vardı. Mesela sen. Mesela seninle tanıştığım insanlar ve mekanlar.
Fatma’yı gördüm bugün. Aklıma hemen sen geldin. Acaba o
Ey Rabb-i Rahîm'im ve ey Hâlık-ı Kerîm'im!
Benim sû-i ihtiyarımla ömrüm ve gençliğim zayi olup gitti. Ve o ömür ve gençliğin meyvelerinden elimde kalan, elem verici günahlar, zillet verici elemler, dalalet verici vesveseler kalmıştır. Ve bu ağır yük ve hastalıklı kalp ve hacaletli yüzümle kabre yakınlaşıyorum. Bilmüşahede göre göre gayet süratle, sağa ve sola inhiraf etmeyerek ihtiyarsız bir tarzda, vefat eden ahbap ve akran ve akaribim gibi kabir kapısına yanaşıyorum. O kabir, bu dâr-ı fâniden firak-ı ebedî ile ebedü'l-âbâd yolunda kurulmuş, açılmış evvelki menzil ve birinci kapıdır. Ve bu bağlandığım ve meftun olduğum şu dâr-ı dünyayı, kat'î bir yakîn ile anladım ki hēliktir gider ve fânidir ölür. Ve bilmüşahede içindeki mevcudat dahi birbiri arkasından kafile kafile göçüp gider, kaybolur. Hususan benim gibi nefs-i emmareyi taşıyanlara şu dünya çok gaddardır, mekkârdır. Bir lezzet verse bin elem takar, çektirir. Bir üzüm yedirse yüz tokat vurur.
(Mesnevî-i Nuriye 169.sh - Risale-i Nur) 
Mesnevi-i Nuriye 
Bediüzzaman Said Nursî
Alıntı
Şöyle bir cümle okudum; "Mücadele ediyorum, çırpınıyorum, deniyorum ama böyle kelebeğin ayağına taş bağlamış uç demişler gibiyim. Kanat var ama yük çok ağır."
Savrulup duruyorsun.
Önemsiz, istenmeyen.
Belki kapı arkalarında beklenmeyen.
Önemli odalara alınmayan,
Önemli paraların sahibi olmayan,
önemli makamların da şahsında
kalan, güzel yerlere sokulmayan,
kıyıda köşede bekletilen önemsiz
biri diye görüyorsun kendini.
Korkulu sınavlardan geçiyorsun,
sırada bekletiliyorsun, şefkâtsiz
görüyorsun dünyayı,
Rabbim sen yardım et...
Dayanamıyorum... Artık gücüm kalmadı...
Gönlüme çok ağır geliyor bu yük... Taşıyamıyorum...
Çok güçsüzüm, artık pes ediyorum...
İçim bi çocuğun kapıda kalmışlığı gibi...
Herkesin başı okşanmışta ben hala başımın okşanmasını bekliyor gibiyim...
10 - 16 MAYIS ENGELLİLER HAFTASI
■■■
TOPLUMUN YARALARINI EN İYİ YARALI İNSANLAR SARAR!
Ahlaklı olduğu müddetçe her birey mutlaka topluma değer katar. Gerçek mana da ahlakı yaşantısına dökmüş insanlar da yaraları sarar hataya düşmüş insanları kazanmaya çalışır kınamaz çözüm getirir.
Engelli diye adlandırdığımız insanlara bende dahilim
Stres üzüntü kırgınlıklar fiziki bir acı yaşıyormuşum gibi hissediyorum kalbimde sancı var göğüs kafesimin üzerinde çok ağır bir yük var gibi sanki taşa dönmüş kalbim çatlamak üzere...
Bulantı
Diyorum ya bir anda oluyor her şey.
Ürkek bir korku başlıyor önce, ellerim titriyor,
Kan terliyorum,
Sağa eğilip, sola devriliyorum.
Tedirgin bir ruh haliyle her şeyi kaçırıyorum diye koşmaya çalışıyorum.
Dışarısı çok hareketli, heyecanlı ve öfkeli.
Büyüdükçe bende bütün herkese benziyorum
İstesem de, istemesem de.
Eziliyorum