Zabit

Sabırsızlık son haddinde... Çıt yok... Sanki kalblerin çarpışı ve sükûtun rakkası işitiliyor. Bir saat geçti. Heyet, karanlık dolu gözlerle gelip yerini aldı.

Reis elindeki kâğıdı zabıt kâtibine uzattı:

- Kararı okuyunuz!!

Bir sürü lâftan sonra birdenbire çınlayan cümle:

- BABAESKİ MÜFTÜSÜ AL İ KIZA İLE MÜDERRİSLERDEN
İSKİLİPLİ ATIF'IN İDAMINA...

Bütün salon, jandarmalar, polisler, mübaşirler, hattâ masalar ve sıralar bile donmuştu. Artık kararların gerisini dinleyen yok...

Öbür maznunlardan büyük bir kısım, beşer, onar yıla mahkûm:

TAHÎR'ÜL - MEVLEVİ ile ÖMER RIZA hakk ında ise BERAET...

Atıf Hocada hiçbir şaşkınlık alâmeti mevcut değil... Gayet sakin ve adetâ vecd içinde... Rüyada gördüğü Allah Resulünün mucizesi gerçekleşmiştir. Bu mucizenin kendisine ait keramet payı ise eşsiz bir nimet ve tükenmez bir hazine...

Ne zapt-ı hakim-i ser'î, ne hükm-i zabit-i aklî
Cünun iklimini seyreyleyenler rahatın söyler

Ne kanunları uygulayan hakimin kontrolü ne de akıl denen polisin hükmü geçerli!.. Delilik alemini seyredenler, oranın rahat olduğunu söylemektedir vesselam.

Cihan Harbini Nasıl İdare Ettik» isimli eserin ifadesine gö­re. Onuncu Kolordu Sarıkamış harbine 40.000 mevcutla girmiş 1.800 mevcutla çıkmış, benim katüdığım Dokuzuncu Kolordu da 20.000 mevcutla girmiş ve 1.000 mevcutla çıkmıştı. Diğer birlikler de böyle erimişlerdi. Facianın sonunda Dokuzuncu Kolordudan, düşman kuvvetlerinin teslim alabildiği kalıntı şuydu 106 zabit, 80 er, 1 kırık top kundağı 8 ay

Tanık kimliğini söyledi, genelev kadını idi. Hepimiz ayağa kalktık. Başkan tanığa yemin verdiriyordu.
- Namusun, vicdanın üzerine yemin ediyor musun?
Kadın başkana baktı. Etrafına bakındı. Başkan bağırdı;
-Yemin etsene be kadın!
+Edemem Reis Bey, çarpılırım. Namus dediğini çıkar edeyim.
Başkan durakladı, bakışını başka tarafa çevirdi zabıt katibine yaz dedi;
-Tanığa usulen yemin ettirildi.

Atatürk, malûm olduğu üzere İzmir'e 11 Eylûl sabahı geldi. O gün İzmir rıhtımında bağlı bulunan (İtalyan - Fransız - İngiliz) müttefik kuvvetler gemilerinden karaya çıkarılan bir manga askerle bir zabit Gazi Mustafa Kemal'i tebrik etmek üzere hükûmet konağına girdi. Askerler hükûmetin önünde selâm vaziyetinde durdu ve bu mangaya kumanda eden subay yukarıya çıkarak Mustafa Kemal Paşa tarafından kabul edildi. Bu subay tebrikâtı arzettikten sonra tekrar aşağıya inerek mangasını gemiye götürdü.

"Zabit Efendiye söyle gözümün nuru Murad'ım; sen bizim İsmail' imizsin. Seni biz Allah yoluna kurban gönderdik. Nasıl ki kurbanlık koçlar kınalanıyorsa, ben de saçlarına kına yaktım.."

Hiç unutmam... Zabit olarak sürgün edildiği günlerdi. Sultan Hamid'in elinden kurtularak binbir planla Selanik'e bir kaçamak yapmıştı. Eve geldiği gün dudaklarında yine böyle bir köy türküsü vardı. Havai, uçarı bir çocuk gibiydi. O gün annem:
- Mustafa, dedi, seni evlendirelim artık!
Ağabeyim bu teklif karşısında sustu. Biraz düşündü:
- Anneciğim, dedi, ben vatanla evliyim... Başka bir izdivaç yapmaya niyetim yok.
Annem ısrar etti:
- Evladım, paradan yana düşüncen varsa ben vereceğim. Altın saplı şemsiye vereceğim. Her şeyini ben temin edeceğim. Gözüm kapanmadan evlen!..
- Anne! dedi O; mümkün değil bu... Bugün evlenmeden daha mühim memleket işlerinin peşindeyim. Vatan varken insan kendini düşünmez!.. Bırak şimdi şu evlenme meselesi!..
İşte ağabeyim bu idi... Memleketini her şeye
tercih ederdi... Hattâ harp yıllarında karısını, ailesini
özleyen arkadaşlarına kızardı..