Oyun bitmişti. Artık kılık değiştirmek de olmayacaktı, yalan da Rhys böyle başladığımız için böyle devam etmemiz gerektiğini düşünebilirdi. Ama bir şansımız olsun istiyorsak...zafer pekâlâ ters yönde olabilirdi. Dürüstlükte. Tamamıyla kendimiz olarak birlik te ve dimdik durmakta.
Sayfa 412 - FeyreKitabı okuyor
Istırap insan içindir. Onun tecrübesiyle büyür ve adam oluruz. Suçluluk hissi, ar damarı çatlamamış insanlar için bir nimettir. Böylece hatalarımızdan geri döner ve onu yaratıcı/yapıcı bir oluş hamlesine çevirebiliriz. Ve nihayet ölüm, bize nasıl yaşamamız gerektiğini bıkmadan her gün hatırlatır. Istırap insanı için zafer, seferin ta kendisidir. Hayat yolda olmak demektir, o kadar ki, geçmiş bile yerinde durmaz, bugüne ve bugünden hareketlenir.
Herkes gidebilir, herkes kaçabilir ama, herkes kendine hâkim olamaz, herkes kendine karşı zafer kazanamaz.
Ne birlikte keşfedilmiş iskambil oyunları, ne bir aşk şiirini dinlerken birbirine tutkuyla yapışıveren gözleriniz, ne bir bardak içkiyi paylaşmak, ne tektekçi bir şarapevinde ayışığı gibi dikilip içmek, ne o'nun odasında garip bir hazla kıvrılıverdiğin yatağı ( ki o, seni bir daha orada o şekilde göremeyeceğini bildiğinden, o görüntüyü hafızasında tutabilmek için uzun uzun sana bakmıştır da mutlaka), ne avare dolaşmalar savruluşlar ne de uyanır uyanmaz edilen telefonlar... Bunların şimdi senin açından hiçbir önemi yoktur. Yankoltukta oturan yeni sevgilinin elini tutarsın uzanıp. Arkaya düşenin içine sis çöker. Arkaya düşenin kurt iner içine. Oysa sen gururlu, mutlu ve olabildiğince sakinsindir. Çünkü, babayiğit bir hainsindir sen. En kaliteli adiliği yapmış olmanın zafer sarhoşluğuyla 'hoş bir maceraydı, eğlenceliydi, çok eğlendim, beni hiç sıkmadı, hatta o'ndan bayağı şey kaptım, o'nunla oynamak keyifliydi, iyi vakit geçirdim. o'nunla boş vakitlerimi değerlendirdim' benzeri iltifat ve hakikat cümleleri kurarsın.
Sayfa 54
Zafere inanirsam zafer de bana inanırdı. İçinde bir tutam delilik olmayan hayat eksik bir hayattır.
Sayfa 41Kitabı okuyor
Aslında her şeyin irade gücüyle elde edilebileceği tam olarak doğru değildir. Tabiatın ve koşulların, bırakın anlayışımızın ötesinde olmayı, tamamen kontrolümüzün dışında olan güçleri vardır ve buna rağmen zafer diye diretmek, daha azını kabul etmemek insanın ruhunu yerden yere vurmasını istemek demektir. Gerçek şu ki, insan her savaştı kazanamaz.
Sayfa 48 - SayKitabı okuyor
"Kurtuluş günü yaklaştı, zafer muhakkaktır yakındır."
Sayfa 105Kitabı okudu
Zafer acıya katlananındır.
Sayfa 217 - İletişim yayınlarıKitabı okuyor
O bir savaşçı ve gizemciydi; canavar ve azizdi; kurnaz ve masudu; şövalye ruhlu ve acımasızdı; Tanrı değildi ama insandan üstündü. Muad'Dib'in davranış sebepleri genel standartlarla değerlendirilemez. Zafer anında bile, ölmesinin planlandığını görmüş ama bu hıyaneti kabullenmişti. Bunun sebebinin adalet hissi olduğunu söyleyebilir misiniz? Kimin adaletiydi öyleyse? Unutmayın ki Muad'Dib düşmanlarının derisinden savaş davulları yapılmasını emretmiş ve düklük geçmişinin âdetlerine elini sallayarak boş verip sadece "Ben Kuisatz Haderah'ım. Başka sebep aramaya gerek yok," demiş biriydi.
Sayfa 602Kitabı okudu
Aslında, birkaç istisnanın dışında, şehirlerin simgesi heykeller değil, beklenmedik şeylerdir. Eiffel bir fuar için çelikten bir kule inşa ettiğinde onun -Louvre Müzesi'ne, Zafer Takı’na ve heybetli bahçelere rağmen- Paris’in simgesi haline geleceğini hiç düşünmemiştir. New York’un simgesi bir elmadır. San Francisco’nun simgesi fazla kullanılmayan bir köprüdür. Lizbon kartpostallarınıysa Tejo Nehri’nin üstünden geçen başka bir köprü süsler. Barselona'nın en önemli simgesi inşası bitmemiş bir katedraldir.
Sayfa 122Kitabı okudu
