Tamam artık bu kitapla itiraf etme zamanı geldi. 
Stephen King benim için korku romanlarının tartışmasız lideriyse , 
Haruki Murakami de dünyada yanı başımızda var olan, ancak farkına varılamayan büyülü yaratıkların yaşadığı romanların efendisi.
O nasıl bir kalem ki kelimeler beni yakalayıp bırakmıyor. Ne yalan söyleyeyim mevsim geçişinden ruhumda bir daralma hissediyorum . Bunun sonucu olarak da ağır konulu kitaplardan kaçınma, gerekirse eğlencelik hitaplarımı tekrar okuma eğilimindeyim. Hatta sırf bu yüzden yıllık kitap okuma hedefimi de daralttım.
Amaaaaaa, bir doz Murakami beni kendime getiriyor gibi. Bunu sindirdikten sonra yarım kalan kitaplarımı çıtır çıtır okurum artık.
Laf ebeliğini bırakırsam kitap, eşi tarafından terk edilip dağ başında inzivaya çekilen bir ressam hakkında. Onun ve çevresindekilerin etkileşimleri ve dönüşümlerine bayıldım.
Tanımayanlara uyarı, Murakami cinsellikten bahsetmekten asla kaçınmaz, yalnız onun karakterleri bunu pembe roman duygusallığıyla değil, yemek içmek gibi sıradan bir aktivite olarak yaşarlar. Yani +18 denilebilir.
Okumayı Düşünenler İçin Önemli !!!
İdea : değişmez öz, şeylerin ilk örneği, uzayın ve zamanın ötesinde, öznenin dışında, kendiliğinden var olan, duyularla değil ruhsal olarak, anımsama yoluyla kavranabilen, duyularla yalnızca görüngüleri algılanabilen asıl gerçeklik.
Metafor : eğretileme, bir gerçek anlamı ona benzerliği olan başka bir anlamla anlatma, benzerlik ilişkisinden yararlanarak bir sözcüğün, bir adın anlamını eğreti olarak aktarma sanatı; örneğin inatçı yerine katır, kurnaz yerine tilki demek gibi.
