Yolumu bulamıyorum bazen. Başkası üzülmesin isterken kendi canımın ne kadar yandığını hep göz ardı etmişim. Birilerini candan seviyoruz sonra hayat bize öğretiyor zamanla kimseyi canından çok sevmiyceksin, kendinden çok değer vermiyceksin... Birine ailem dersin, güvenirsin, sırtını yaslarsın tamam dersin bu benim yoldaşım.. Ama dönüp bakınca kimse senin güvenini haketmemiş farkına varırsın. Hayat canını yaka yaka öğretiyor bunu sana. Çıkarıyorsun hayatından canını yakan ne varsa seni dağıtan ne varsa bir bir hayatından uzaklaştırıyorsun. Sonra bi boşluk... O alışmışlık hissi yerini derine bi boşluğa bırakıyor. Hikayenin sonunda yine gözyaşlarına boğulan, canı yanan sensin. En güzel yılların belki değmeyecek birine harcarsın. Ardına bakınca, acın dinince anlarsın ya. Belki geç olmuştur yada herşeyin başlangıcıdır. Benim hayattan öğrendiğim bir şey var; yaşadığın müddetçe karşına bir çok engel çıkıcak. Bazılarını düşmeden zorlanmadan başın dik geçersin ama bazen yenik düşersin. Yorulursun, canını acıtır... Vazgeçmeli miyim yoksa umut mu etmeliyim? Bilemiyorum, yolumu bulamıyorum. O kadar yorulmuşuz, dayanacak gücümüz kalmamış bunu da kaldıramam diyip bırakmak mı? Sabredip bu da geçicek ben neler anlattım diyip tekrar herşeyin iyi olacağına inanmak mı? 🖤🌙