Zara

Öncelikle, tertip ettiği Aytmatov etkinliği (#29775133) ile kitabı planladığımdan daha erken okumama vesile olan sevgili Okuma Delisi başta olmak üzere etkinlikte emeği geçen herkese teşekkür ederim... Dişi Kurdun Rüyaları benim Aytmatov ile 7. buluşmam... Açıkça ifade edebilirim ki bu kitap, okuduğum diğer altı kitaptan pek çok yönüyle farklı bir kitaptı. Bu farkların neler olduğuna incelemede yeri geldikçe değinmeye çalışacağım...

Kitaba başlamadan önce kendimi açıkçası Jack London 'ın Beyaz Diş 'i gibi bir konuya hazırlamıştım. Aslında bakarsanız, kitabın ilk bölümlerinde bu tahminimde yanılmadığımı gördüm. Akbar adlı dişi bir kurt, eşi Taşçaynar ve yavrularının doğal yaşam içindeki savruluşları ile açıldı hikaye... Ancak devamında bambaşka sürprizlerle karşılaştım... Aytmatov, kendine özgü bir kurgu tekniğiyle öylesine derinlere inmiş ve ele aldığı konuları öylesine açık bir dille sorgulamış ki; kitap bittiğinde bir değil üç kitap birden okumuş gibi hissediyorsunuz...

Asıl tartışmak istediğim mevzulara girmeden önce kitap hakkında da kısaca birkaç cümle eklemek isterim...

Kitap üç bölümden oluşuyor. Birbirine kimi zaman teğet geçen, kimi zaman dokunan ama genel anlamda ortak bir mesajı dile getiren üç farklı hikaye ve üç farklı ana karakter var. Bunların ilki, az önce bahsettiğim dişi kurt Akbar... İnsan eli değdikçe doğal yaşam alanları daralan ve hayatı sürekli zorlaşan bir kurdun öyküsü... Diğer hikayede eski bir papaz okulu öğrencisi olan ve geleneksel inancı sorguladığı için okuldan atılan Abdias adlı idealist bir genç var. Abdias, okuldan atıldıktan sonra kendine gazetede iş buluyor ve buraya bir yazı dizisi hazırlamak için küçük bir uyuşturucu çetesinin içine giriyor... Son hikayede ise Boston adlı bir çobanla tanışıyor ve Boston'un dönemin komünist sistemiyle olan mücadelesine tanık oluyoruz. Bonus olarak da Abdias'ın hikayesinin içinde farklı bir bölüm olarak İsa Peygamber ile Yahudiye Valisi Pontius Pilatus arasındaki konuşmanın yer aldığı bölümden de bahsetmeden geçmek olmaz diye düşünüyorum. Çünkü bana göre bu bölümde altı çizilmesi gereken çok fazla satır var.

--------------------------------

Kitabı henüz okumayanlar için kitapla ilgili daha fazla detaya girmek istemiyorum. Her üç hikayenin de kendi içinde birer müstakil eser olabilecek kalitede olduğunu söylemeliyim. Diğer kitaplarından da aşina olduğumuz üzere Aytmatov, acıyı ifade etme ve okuruna da bu acıyı iliklerine kadar hissettirme konusunda oldukça bonkör bir yazar:) Kitap boyunca bazı karaktere beddua edip lanet okumaktan dilimde tüy bitti:) Böyle yazmak tabii ki yazarın takdiri ve ben Aytmatov'un neden bu yolu seçtiğini de az çok anlayabiliyorum. Eğer bir yazar kitabında bir şey anlatmak, bir mesaj vermek istiyorsa ve okurların bu mesaj üzerinde düşünmesini, sorgulamasını hedefliyorsa, elinde bazı gerçekleri böyle çıplak şekilde dile getirmekten başka bir seçenek kalmıyor.

Onun bu tercihi benim üzerimde baya etkili de oldu açıkçası. Birkaç gündür sık sık kitap üzerinde düşünüyor, kendi yaşamıma ve fikirlerime ilişkin pek çok konuyu gözden geçiriyorum. Bir kitap bir okuruna bundan daha değerli bir hediye verebilir mi sizce? Üzerinde düşündüren, kendini sorgulatan, doğal rutini altında ezildiğin hayata karşı kafanı kaldırıp tekrar bakmanı sağlayan bir kitap, benim bakış açımda en değerli kitaptır sevgili 1k dostları...

--------------------------------------

Peki, o halde gelelim kitaptan bana kalanlara... Bunu bu incelemede ne kadar derin tartışabilirim emin değilim. Ancak dilim döndüğünce yüzeysel de olsa birkaç konuya değinip en azından kayıt altına alırım diye düşünüyorum.

Kitap genel çerçevede iyi-kötü mücadelesine odaklanıyor. Aytmatov'un kendini bir iyinin bir kötünün yerine koyduğu ve olabildiğince objektif olarak sorgulamaya çalıştığı konulardan bazılarını bir çerçeve çizmek adına şöyle sıralayabiliriz:

* Geleneksel inanç ve Tanrı tasavvuru bir insanın iyi olması için tek başına yeterli mi? İnançlı insan olmak bizi iyi bir insan yapıyor mu?

* Kötülüğün tek nedeni sadece inançsız olmak mı? İnançsız bir insana kötülük yapmak serbest mi? Yoksa kötülük içgüdüsel bir dürtü mü? Yani hepimiz içimizde biraz olsun kötülük taşıyor muyuz? Taşıdığımız bu kötülüğü, fırsatını bulduğumuzda açığa çıkartıyor muyuz?

* Tanrıyı mutlak bir şekilde her yerde soyut olarak mevcut bilmek ve böyle kabul etmek mi, yoksa Tanrı'yı kendi içimize, vicdanımıza yerleştirip ona göre hareket etmek mi bizi Tanrı'ya daha çok yakınlaştırır?

* Kurulu sistem böyle istediği için mi yeryüzünde kötülük hakim yoksa insanoğlu zaten kötü olduğu için mi sistem böyle kuruldu?

* Sıradan bir hayat yaşayan insanlar olarak çağımızdaki 'baskın kötülük'te bizim de bir payımız var mı? Yoksa sadece Erol Taş gibi kahkaha atıp Nuri Alço gibi gazoza ilaç koyan ya da Donald Trump gibi gücü kötüye kullanan adamlar yüzünden mi dünya bu halde?

--------------------------------------

Bu soruları çoğaltabiliriz ama ben bu kadarının yeterli olacağını düşünüyorum... Herkesin de fırsat buldukça ve kendiyle baş başa kaldıkça bu ve buna benzer soruları kendine sorması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü soru sormanın, sorgulamanın kimseye zarar vermeyeceği gibi insanın kişisel gelişimine çok büyük bir katkısı olduğu su götürmez bir gerçek. Bakara suresi 30. ayette anlatıldığı gibi Allah, meleklere "Ben, yeryüzünde bir halife atayacağım" dediğinde melekler, "Orada bozgunculuk yapan, kan döken birisini mi halife yapacaksın?" şeklinde cevap veriyor. Yani soru soruyorlar! İbrahim peygamber ise yine Bakara 260'da "Ey Rabbim! Ölüye nasıl hayat verdiğini bana göster!" şeklinde bir soru soruyor. Allah'ın "Yoksa inanmıyor musun?" cevabı üzerine de "İnandım, ancak kalbimin tatmin olması için..." şeklinde cevap veriyor. Yani bu ayetler de gösteriyor ki, kalben tatmin olmanın yolu soru sormaktan geçiyor.

Neyse, mesaj gerekli yerlere ulaştıysa biz kaldığımız yerden devam edebiliriz:)

Ben de pek çoğunuz gibi insanları iyi ve kötü insanlar olarak ayırırdım kendime göre. Bu mantıkta ben iyi insandım, ağaçları kesip yerine konut projesi diken kişiyse kötü insandı. Ben çalışarak para kazanan iyi bir insandım ama fabrikalarda başkalarının emeklerini sömürerek üretim yapan patronlar kötü insanlardı... Ya da ben kazandığı parayla ihtiyaçlarını karşılayan iyi bir insandım ama faizle herkesin hayatını karartan banka patronları kötü insandı vs...

Bir yerden sonra bu düşüncenin sorunlu bir düşünce olduğuna kanaat getirdim. Çünkü benim gibi düşünen ve benim gibi yaşayan pek çok insan o ağaçların katledildiği konut projelerinde oturup, insan emeği sömürülerek üretilen ürünleri kullanıyor ve tatile gitmek veya araba almak için banka kredisi çekiyor. Kötülüğün neden-sonuç ilişkisi perspektifinden bakarsak, tetiği çekmese de şarjörü dolduruyor ben ve benim gibi insanlar... Evet kötü değiliz belki de ama baskın kötülükte mutlak bir rolümüz var şu hayatta...

Buradan belki şöyle bir sonuç çıkartabiliriz; İnsanları iyi ve kötü olarak sınıflamak bizi bir yere götürmüyor. Her insanın içinde belli oranlarda iyilik ve kötülük var. Hepimiz direkt ya da dolaylı olarak hayata belli oranda iyilik ve kötülük salgılıyoruz. Bunun totalinde ise işte şu an tam karşımızda duran manzara ortaya çıkıveriyor.

------------------------------------

Olaya inanç boyutundan baktığımızda da geleneksel algının ve Tanrı tasavvurunun bizi mutlak iyiliğe çıkarmadığını görüyoruz. Son 15 yılda muhafazakar ve dindar bir erk tarafından yönetilmemize karşın ahlâken dip noktaya gelmiş olmamız da bunun günlük hayattaki bir karşılığı olsa gerek... Bunu kısır bir siyasi taşlama gibi değil de sosyolojik bir tespit olarak dile getiriyorum. Amacım kimseyi karalamak değil. Ancak kendini dindar olarak ifade eden milyonlarca kişinin Kaf suresinde geçen "Andolsun, insanı biz yarattık ve nefsinin ona ne vesveseler vermekte olduğunu biliriz. Biz ona şahdamarından daha yakınız" ayetini çoktan unuttuğu bir gerçek... Eğer geleneksel dindarlık, insanı otomatikman iyi yapsaydı, şu an hepimizin hayatının en güzel günlerini yaşıyor olması gerekirdi.

İşte bu noktada Abdias karakterinin 'Tanrı vicdanda yaşar' tezinin üzerinde biraz daha düşünmek gerekiyor. Tanrı'yı gökte değil de kendi vicdanımızda aramak; bir olay karşısında içimizden gelen sese Allah'ın bir buyruğu gibi bakabilmek belki de bizi O'na çok daha yakınlaştıran bir kuvvet olacaktır...

Diğer taraftan vicdan muhasebesi, sadece inançlılara özgü bir durum olmadığından dolayı, iyilik ve kötülük tek başına inancın meselesi olmaktan çıkıp her insanı eşit bir şekilde içine alan bir varoluş meselesi haline gelir.

----------------------------------

Bir de dolaylı yoldan kötülük meselesine kısaca değinip bu faslı kapatalım. Hani dedik ya; kötü değiliz belki ama baskın kötülüğün içinde biz de varız diye... Geçtiğimiz aylarda sizinle bir belgesel paylaşmıştım (#26363705 ). Vaktiniz olduğunda seyretmenizi tavsiye ederim. Bu belgeselin konusu, üzerinde konuştuğumuz konuyla yakından ilişkili... Belgeseli seyrettikten sonra hala gidip Mango'dan, Zara'dan ve benzerlerinden alışveriş yaparsanız dolaylı kötülükte katettiğiniz mesafeyi daha net olarak görebileceksiniz. Tabii bu sadece bir örnekten ibaret. Hayatımızda bunun gibi nicesi var ve biz tüm bu yaşananların ne kadar içindeyiz, bunun hesabını kendi kendimize yapmamız gerek...

Kitapta inanç konusu İsa peygamber ve Abdias karakteri üzerinden geniş bir şekilde ele alındığı için ben de incelemeyi yazarken merkeze ister istemez bu konuyu koymak durumunda kaldım. Ancak iyi-kötü mücadelesi, insan varoldukça varlığını sürdürecek ve hayatımızda farklı şekillerde yer alacak sonsuz bir mücadele... Biz bu mücadelede tek başımıza olayın akışını tersine çevirecek bir rol üstlenemeyeceğiz hiçbir zaman. Ancak kendi içimizdeki mücadelede her zaman bir karar verme, yönlendirme hakkımız olacak. Neticede günün sonunda iş 'herkes kendi kapısının önünü süpürse...' meselesine gelip dayanıyor...

-----------------------------------

İncelemenin başında Aytmatov'un bu eserinin okuduğum diğer altı eserine göre farklı olduğundan bahsetmiştim. Bu konuya da açıklık getirip hayli uzayan bu incelemeye bir nokta koymak istiyorum:) Bugüne kadar Aytmatov kitaplarında Kırgız coğrafyasını, o kültürü ve o bölgenin insan hikayelerini okumaya alışmıştım. Bu kez ilk iki bölümde bambaşka bir Aytmatov ile karşılaştım. Sanki bir Rus klasiği okur gibi okudum bu bölümleri. Dili, kurgusu ve derinliği sanki başka bir yazarın elinden çıkmış gibi çok farklı geldi bana... Kitap, ancak üçüncü bölümde klasik bir Aytmatov kitabına büründü. Hatta bu bölüm, sanki Elveda Gülsarı 'nın devamı gibiydi. Aytmatov'un yazarlık yeteneğinin, kurgu kabiliyetinin ve konuları ele alış biçimindeki zenginliğin açık bir şekilde görülmesi açısından gerçekten çok özel bir kitaptı Dişi Kurdun Rüyaları...

Buraya kadar vakit ayırabilen her bir okur dostumu tüm kalbimle selamlıyorum.

Her birimizin pay sahibi olduğu daha iyi bir dünyayı el birliğiyle inşa etmek dileğiyle...

Keyifli okumalar...

Okumakta zorlandığım bir kitaptı. İlk yarım bırakıp iki yıl sonra kaldığım yerden devam edip okudum. 5 puan verdim; ama kitabı değil karakteri beğenmediğimden Luke’a yeter artık diye içimden defalarca bağırdım. İnsan üzerindeki sorumluluğu bir zara devrederek yaptığı kötülük ve iyiliği şansa yükleyen bir DİN yaratmak nedir? Psikolojisi kaldırabilen varsa okusun.

Merhaba sevgili kitapseverler!

İşlerimin yoğunluğundan kaynaklı çok seri bir şekilde kitap okuyamadığımı ama okumak istediğim türlerde de ne derece seçici olduğumu az çok hepiniz biliyorsunuz. Bende grubumuz ve internet üzerinden İskender Pala kitaplarının paylaşım ve alıntılarını görüyor, doğrusu merak etmiyor değildim. Özellikle son günlerde çok dikkatimi çeken “Abum Rabum” eserini 14 Şubat sevgililer gününde bir kitabevinde elime aldım ve eşimin de bu yazarın kalemini sevdiğini bildiğim için ona hediye etmek istedim. Aslına bakacak olursanız, ne kadar merak etsem de öncelik eşimde olduğu için kitaba çok ağırlık vermedim. Ta ki eşim okuyup bana, “Bu tam senlik, muhakkak okumalısın.” demesiyle daha da çok ilgi alanıma girdi. O sırada devam etmekte olduğum Vatikan adlı kitabı bitirdiğim akşam bu güzel eseri elime aldım ve arka kapağı okuduktan sonra bir iki satır okumak için kitabın ön kapağını açtım. Açmaz olaydım! O gecenin sabahını nasıl ettiğimi ben bile hatırlamıyorum ve en son yaptığım şey sabah 07:15’te 150. nci sayfa da kitabın kapağını kapatarak iş yerime geçmekti. Ve işte size beğeneceğiniz bir hikâye daha! Huzurlarınızda Abum Rabum…

Ben, çok seri okuyamam, bir kitabı okumaya başladığımda bazen araya giren işlerden dolayı konuyu unuttuğum ve hızlı özet geçtiğim bile oluyor. Daha da uzarsa kitaptan uzaklaşıyorum ve araya bambaşka şeyler girebiliyor.

Abum Rabum kitabına başlarken hiç tereddüt etmedim! Zira güzel ve kaliteli okuyan birisinden muhakkak okumam gerektiği bilgisini almış olmanın rahatlığı içerisindeydim. Şaşırtıcı bir dille ifade etmem gerekirse, kitapta geçen tarihi olaylar, yerler, konular, eserler ve karakterler sizi büyüleyici bir hikâyenin girdabına çekip bırakıyor. Yazarın kaleminin sizi adeta bir ders niteliğinde bilgilere donatması ve olayların akışını kaleme alması, kitabın nasıl bittiğini bile anlamamanıza sebep oluyor. Bu güzel eseri okuyup bitirdiğinizde, birçoğunuzun neden bu kadar çabuk bitti diye üzüleceğine de adım gibi eminim. Aslında anlatmak istediğim o kadar çok tarihi mekan, obje ve detay var ki ama bunları burada alenen yazıp, belkide okumak isteyen siz değerli okurlara açık vermek istemem. Heyecan dorukta kalsın yeter. :)

"Kitap mı?"
"Evet, biz gelelim kitaba değil mi!.. Yaratan ilahi kuvvet tarafından Hz. İbrahim'e ayetler vahiy edilmiş, indirilmişti. Sümerologlar ve tarihi araştırmacılar tarafından bunların Sümerler döneminde tabletlere yazılı olarak muhafaza edildiği düşünülmektedir. Bölgede yapılan tüm arkeolojik kazı çalışmalarında ve Sümerlere ait kazılarda çıkarılan pek çok tablette Hz. İbrahim’in dinine ait işaretleri görmek pek mümkündür. Vakti zamanında Akatların 'Abum Rabum' diye dillendirdikleri 'Yüce Baba'nın Hz. İbrahim'in kendisinden başkası olma ihtimali yoktur."..

KİTABIN KONUSU
Japonya’da bir üniversitede işlenen cinayet sonrasında medeniyetin beşiği olarak bilinen, Mezopotamya'nın tarihi topraklarında başlayan, Hz. İbrahim'in hikâyesini anlatmaktadır. Üç kutsal dinin (Hristiyanlık, Yahudilik, Müslümanlık) ortak noktada gördükleri bir Peygamber, üç ülkenin (CIA, MİT, MOSSAD) istihbarat örgütlerinin müdahil oldukları olaylar ve zamana karşı amansız bir koşuşturmaca. Halkının onuru, gururu için intikam ateşi ile yanıp tutuşan bir Japon Polis memuru. Herkes ama herkes Hz. ibrahim'in kutsal hazinesinin peşindedir, bu amaç uğurunda kullanılan dinler, kişiler ve yağmalanan tarihi eserler, dünyanın dört bir tarafına kaçırılan tarihi eserler ve el yazması kitaplar.

Japonya'dan başlayan olaylar zinciri İstanbul'a, oradan Urfa'ya ve tarihte Nemrut'un izlediği yollar üzerinden Adıyaman'a kadar varan bir hikâye. Ve bu süreç içerisinde anladığımız en önemli şeyin; Orta Asya topraklarının gerek medeniyet, gerek zenginlik açısından ne kadar da kıymetli olduğudur.

Bir okuyucu olarak ele aldığınız kitabı polisiye roman olarak okumaya başladıktan sonra, belki de bilmediğiniz birçok konuda bilgi sahibi oluyor ve gerçekten bölge üzerinde bir asırdır dönen dolaplar karşısında belki de şoke oluyorsunuz. Yazar bu kitabında halk tabirinde de dendiği gibi, öyle kulaktan dolma bilgiler ile değil, üç büyük kutsal kitaptan faydalanarak kaleme almış Hz. İbrahim'i.

Hz. İbrahim'in miras bıraktığı hazinenin peşine düşen ve onu elde etmek isteyen güçleri okurken acaba "kim kazanacak?", kim bulacak ya da daha önce kutsal hazineye erişecek diye defalarca soruyorsunuz kendinize.

Japonya’da bir asistan olarak görev yapan Keiko, mezuniyet gününün de yapacağı bir konuşma öncesinde kaldığı odasında, vücuduna defalarca saplanan bir hançer yüzünden ölü olarak bulunur. Kendisini bilime ve tarihe adamış olan Keiko'nun bilgisayarında bulunan dosyalar "Ertuğrul'un Babayanı" olarak kaydedilmiştir ve Keiko'nun cep telefonuna gelen bir kısa mesajla rota İstanbul'a çevrilir, olası cinayet zanlısı olan yakın arkadaşının da İstanbul'a gittiği bilgisine ulaşılmıştır.
Bu trajik cinayet vakasından sonra Japon polisi İstanbul’un yolunu tutar. Bu zaman zarfında Zara, İstanbul Arkeoloji müzesinde bulunan Sümer tabletlerinin peşindedir. Bilimsel ve tarihi araştırmalar adı altında aylardır sürdürdüğü gizli görevindeki amacı Sümerlere ait tarihi dönemi araştırmak gibi görünse de, yaptığı son görevinde yaşanan aksiliklerden dolayı çok geçmeden yakalanır. Müzedeki tarihi araştırma/incelemesi esnasında tabletlere vermiş olduğu yüzeysel tahribat ile suçlanmaktadır. Zelot Zara'nın Sümerolog Selim hocamız ile karşılaşması ve Mit ile Türk polisinin gelişen olaylara dahil olması, bir de aralarına yeni katılan şu Japon polis. Hangisi CIA için çalışıyor? MOSSAD'ın tüm bu olaylar ile ilgili rolü nedir? ZELOT'ların acımasız bir şekilde korudukları sırlarının kurbanı kim? Bu kutsal hazine bulunana dek daha kaç masumun ya da ajanın hayatı son bulacak? Tüm cevap isteyen bu soruların yanıtı kitap da saklı.

Kitabın en etkileyici karakteri Selim hoca ve Zara’dır. Sümerolog Selim hocamızın Zara'ya güvenmek istemesi ve Zara'nın Selim hocaya güven vermek adına olan mücadelesi gözlemleyeceğiz. Diğer tüm karakterlerin ise üzerlerine atfedilmiş olan görevi layıkıyla yerine getirdiğidir. İskender Pala’nın burada rol dağılımını çok iyi tayin ettiğini ifade edebilirim.

"Nemrut gördü ki mabut tuttukları putlar parça parça olmuş, yere düşmüşler. 'Bunu kim etti' diye sordu. Dediler: 'Tareh'in oğlu İbrahim, daima putlarımızı kötülerdi, o etmiştir.' Onlara şu emri verdi: 'Tez onu muhakkak yakalayıp bana getirin; ben onu elbette öldüreceğim.' İbrahim'i bulup getirdikleri zaman Nemrut şöyle dedi: 'Ya İbrahim, bizim putlarımıza sen mi bu hakareti ettin?' İbrahim şu cevabı verdi: 'Gece gündüz mabut diye taptığınız büyük puttan sual et; o size söylesin, eğer söyleyebilirse!' Nemrut şöyle dedi; Ya İbrahim, bilmez misin putlar nutuk edip söyleyemezler.' İbrahim şöyle dedi: 'Ey Nemrut; madem putlar cevap veremezler; sonra ey zalimler, bunları elinizle yapıp yine onlara tapar, yardım istersiniz, ne kadar ahmak bir kavim olmuşsunuz!'....

ARKA KAPAKTAN
Karısı Saray, Avram’a çocuk verememişti. Saray’ın Hacer adında Mısırlı bir cariyesi vardı. Saray Avram’a, (…) “Lütfen cariyemle yat, belki bu yolla bir çocuk sahibi olabilirim” dedi. Avram Saray’ın sözünü dinledi. (…) Rabb’ın meleği (hamile kalan Hacer’e) (…) “Bir oğlun olacak, adını İsmail koyacaksın. (…) Herkes ona karşı çıkacak, kardeşleri onunla hep çekişme içinde yaşayacak” dedi (Tevrat, Tekvin, Bâb 16).

İbrahim’in biri köle, biri de özgür kadından iki oğlu vardır. (…) Bu kadınlar iki antlaşmayı simgelemektedir. Biri Sina Dağı’ndandır, köle olacak çocuklar doğurur; bu Hacer’dir. Oysa göksel Yeruşelim özgürdür, annemiz odur.(…) İşte böyle kardeşler, bizler cariyenin değil, özgür kadının (Sara’nın) çocuklarıyız (İncil, Galatyalılar 4/21-31).

Dünyanın en eski medeniyetlerine ev sahipliği yapan Ortadoğu… İnsanlığın beşiği ve Hz. İbrahim’in ayak izlerini taşıyan yurtlar… Ve Müslümanlar üzerinden süregiden savaşlar… Bir bakıma Hz. İbrahim’in mirası peşindeki evlatlarının amansız mücadelesi… Ortadoğu’da yalnızca fikirler, inanışlar, canlar değil, tarih de bir katliamın pençesinde. Artık hakikati görenler, Irak ve Suriye’de birinin kanı toprağa akarken uzaklarda kanı bitlenen birilerini, burada bir kurşun namludan fırladığında meçhul ülkelerde kabaran cüzdanları, burada annelerin ağıtları gözyaşlarına karışırken bir yerlere gizlice kaçırılan tarihi mirası fark edebiliyorlar. Oynanan oyuna insanlığın geçmişiyle hesaplaşması deniyor ama hakikatte geleceğini belirleme potansiyeline sahip.

Elinizdeki kitabı yalnızca Roma, Kudüs ve İstanbul ekseninde bir casusluk romanı olarak değil, aynı zamanda. Mezopotamya’nın sosyal, siyasi ve sanatsal tarihi gibi de okuyacaksınız. İskender Pala’nın her zamanki yetkin kaleminden nefes nefese bir polisiye...

Bir sonraki kitap yorumu ve değerlendirmesinde görüşmek dileğiyle. Esen kalınız!

~ Adem YEŞİL ~

Zara ve Koray çiftinin meyvesi olan Koza üzerinden başlıyor. Koza isminin Koray ve Zara`nın ilk iki harflerinin birleşimi olduğunu yazmadan geçemeyeceğim. Çünkü çok hoşuma gitti.

Kitap ilk bir kaç sayfa beni hayal kırıklığına uğratır gibi olsa da aslında okudukça gayet faydalı olduğunu gördüm. Anneler olarak korktuğumuz ve problem yaşadığımız durumları başlıklar altında Zara ve Koza`nın-anne ve çocuk- üzerindeki ilişkiler ile somutlaştırarak anlattığını görürüz. Uzun uzun makaleler, bilimsel açıklamalar yerine deneyimler yer almakta. Makale olmasa da bilimsel açıklamalar serpiştirilmiş ama inan çok canını sıkmayacak şekilde.

Bebekliğinden itibaren başlayıp okula gitme sürecine kadar devam eden bir aralıktan söz edilmekte. Kitabın sonunda Zara ve Koza`nın daha devam edeceği maceraların olduğu yazılmakta. Ama ikinci bir kitabın habercisi gibi değil. :)

İsmine aldanıp da anneler okusun denemeyecek harika kitap. Herkesin kaynağı olabilecek nitelikte, gerek dilinin sadeliği gerek kitabın konusunun anlatılış şekli bakımından rahatça okunabilecek bir kitap. Kitapta konu Zara isimli karakter üzerinden ilerliyor. Yazarımız Zara ile konuşarak aslında hepimize çok güzel bilgiler veriyor. Çocuk eğitimine dair soruların cevaplarını bulabileceğiniz başucu kitabı.