İNSAN YA SEVMELİYDİ YA DA SEVMELİYDİ, BIRAKMAMALIYDI..."
DEMİR KİLİTLİ BİR BAVUL HİKAYESİ
Geçenlerde otobüs terminalinde bir amca gördüm.Elinde doksanlı yıllardan kalma bir bavul, hani şu dışı deri olup demir kilitli olanlardan... Kıyafeti eski olmasına rağmen pek de bakımlı.Yüzünde hafif bir gülümseme ve yılların onda bıraktığı çizgiler...Sanki yıllar ondan hiçbir şey almamış gibi. Hiç derdi yok,hiçbir isteği yokmuş gibi...
Aynı otobüsün karşılıklı koltuklarında bulduk yine birbirimizi. Kulağımda hafif bir Zeki Müren bestesi : "-Şimdi uzaklardasın!"Pencereden dışarıya bakarken kendimi yine o amcayı izlerken buldum. Konuşuyordu, çok güzel konuşuyordu... Ama bir şey vardı ki: tek başına oturuyordu.
Kulaklığımı çıkarıp dinlemeye koyuldum, idareli olmaktan bahsediyor ve güzel bir kadının adını gözleri buğulu şekilde o ezgili sesiyle fısıldıyordu. Konuşurken o güzel kadının kim olduğunu bilmiyordum ama merak etmiyor da değildim?
Sonra tamamlanamayan, yarım kalan ya da imkansız olan aşklarına şahit etti beni.
Birden bire bana söylüyormuşçasına gözlerimin içine baktı ve dedi ki:
"- Semra, inat etme gel işte !Bak adamlar yollara asfalt dökmüşler, yemenilerin çamurda olmaz. Haklısın bu şehir zor, yaşamak pahalı ama bir ekmekle doyarız Semra." Gözlerini gözlerimden hiç ayırmadan söyledi bunları. O an Semra olmak istedim.
"- Geldim, buradayım." demek istedim...
Sonra düşündüm; bir insan kimsenin beyaz saçlarına, aklının yarısının uçup gitmesine ve yıllar sonra kendisiyle kafayı bozmasına sebep olmamalıydı.
" İNSAN YA SEVMELİYDİ YA DA SEVMELİYDİ, BIRAKMAMALIYDI..."
#Meryem TAŞDEMİR
“Bedelini ödemediğimiz hiçbir şey bizim değildir.“
Yaralar mı kabuk bağlar yoksa üst üste yenilgiler mi insana acılarını unutturur…
*
Seni senden alırlar da vermeyi bir zül kabul ederler.
*
