akeila

öyle ama, yanaklarımın, alnımın üstündeki o gevşek bölgelerde, yine de görmeye değer bir şey var: kafatasımı yaldızlayan bu kırmızı, güzel alev, yani saçlarım. bak işte onları seyretmek hoştur. en azından açık renk. saçlarımın kızıllığından hoşnutum. aynada bakmaya değer doğrusu, ışıl ışıl yanıyor. şanslıyım demektir. ya saçlarım; kumral mıdır, kahverengi midir anlaşılmayacak, bu ikisinin arası bir renkte olsalardı ne yapardım ben? yüzüm gariplik içinde yitip gider, aynaya baktıkça başım dönerdi.

Sayfa 35Kitabı okuyor

Reklam

akeila

görünen kurşunî şey yüzümün yankısı benim. bu yitik günlerde sık sık bakarım bu yüze. hiçbirşey demiyor yüzüm bana. başkalarının yüzlerinin bir anlamı var. benimkinin yok. güzel ya da çirkin olduğuna bile karar veremem. çirkin olduğunu sanıyorum, çirkin olduğunu söylediler çünkü. bir toprak parçasına ya da bir kayaya güzel çirkin denilebilirmiş gibi, yüzümde bir nitelik bulmaları, çirkin bile demeleri şaşırtıyor aslında beni.

Sayfa 35Kitabı okuyor

akeila

ayağa kalkıyorum. bu solgun ışıkta kıpırdanıyorum; ve ışığın, ellerimde, ceketimin yenlerinde değiştiğini görüyorum: nasıl tiksindiriyor beni anlatamam. esniyorum. masanın üstündeki lambayı yakıyorum: belki lambanın ışığı gün ışığını bastırır diye yakıyorum. ama yazık. lamba yürekler acısı bir ışık demeti sızdırmaktan öteye gidemiyor. söndürüyorum. ayağa kalkıyorum. duvarda ak bir oyuk var, ayna. daha doğrusu bir tuzak. biliyorum, düşeceğim tuzağa. düştüm bile, aynada kurşunî bir şey beliriyor. yaklaşıyorum ve bakıyorum, çekilip gidemem artık önünden. bu

Sayfa 34Kitabı okuyor

Reader Follow Recommendations

See All

akeila

“kişinin yalan söyleyip kendini aldatmasına bayılıyorum doğrusu.”

Sayfa 24Kitabı okuyor

akeila