Sabitlenmiş gönderi
Bir fikrin hakikat oluşu, herkes için müşterek ve kendi kendisinin ayni olan bir realitenin değil, bizim iştihalarımızın emriyledir.
Modern tüketim kültürü bize özlenecek bir şey sunmuyor. Sadece arzu ve heveslerimize hitap eden tüketim malzemeleri sunuyor. Bu ise insanı mutsuz, tatminsiz, eksik ve rahatsız bir varlık hâline getiriyor.
Özümüzü yüksek değerlerde, yüksek ahlakta, yüksek sanatta, aklımızda, kalbimizde, ruhumuzda ve var olmanın anlamında değil; hazlarda, arzularda, sınırsız tüketim döngülerinde, birkaç dakikalık şöhret anlarında, beğeni toplama çılgınlığında ve sanal dünyaların sunduğu sonsuz tatminsizlik hållerinde aramamız isteniyor bizden...
Reader Follow Recommendations
Derinlik kazanmak sabır işidir, sebat ve metanet ister. Fikir İşçiliği gerektirir. Fikrî namusuna sahip çıkmayı gerektirir.
İlgi ve alakamızın çok fazla talibi var bu dünyada. Her şey bizi bir yerimizden çekiştiriyor. Madde dünyası, magazin dünyası, moda dünyası, estetik dünyası, sosyal medya, siyaset... hepsi insanları her daim bir yerlerinden tutup bir yerlere götürmek istiyor. İnsan hangisine bakacağını, hangisine odaklanıp ne yapacağını bilemez hâle geliyor. O yüzden insanları bocalar, sersemler, ayakları dolanır hâlde görüyoruz. Bir şeyi tamamlamadan diğerine atlamaya mecbur bırakılan ve bu yüzden de her şeyi yarım yamalak yaşayan bir insanlıkla karşı karşıyayız...
Oysa insanların ihtiyaçları değil, arzuları sonsuzdur. İhtiyacın olandan daha fazlasına sahip olduğunda daha mutlu, tam ve mutmain olmuyorsun. Sahip olma arzun kamçılandıkça daha fazlasını istiyorsun..
Geçici olanda mutluluğu aramak, insanı mutsuzluğa mahkûm ediyor.
İnsanın özündeki en büyük tehlike, kendi kendini yok edecek potansiyele sahip olması. Varlık âleminde başka hiçbir canlı türünde olmayan fena bir özellik bu. İnsan kendini araçsallaştırmaya, nesneleştirmeye, metalaştırmaya başladığında varlığın anlamını da kaybetmeye mahkûm olur
Oysa insan yetinmeyi bilmeli. Azaltmayı bilmeli. Sadeleştirmeyi öğrenmeli. Azaltmak ve sadeleştirmek, daha derin yaşamaktır. Yüklerden kurtulmak ve kanat açıp semaya yükselmektir. Yükseldikçe aşağıda olup biteni daha açık seçik ve net görebilmektir..
Dolayısıyla ben var olmak istiyorsam başka şeylerin de var olmasına izin vermek zorundayım başkasının var olmasına izin verdiğin oranda sen de var olabilirsin. Ben ancak benim dışımdaki varlıklarla birlikte var olmaya başladığım zaman büyük varlık dairesinin manasını kavrama imkânına kavuşurum benim dışımda olan diğeri öteki hasım ya da düşman değil. Benim varlığımı mümkün kılan birer paydaştı ben ve öteki ötesini kuşatıcı ikliminde birbirini var ederler.
İnsan kelimesinin iki anlamı var. Birisi unutmak, n-s-y'den geliyor. Diğeri de ünsiyet kurmak, e-n-s'den geliyor.
Özünü anlamak isteyen önce dışına göz atsın. Hayatında neler biriktirdiğine baksın. Kendisine nasıl bir dünya kurduğunun muhasebesini yapsın.
Herkes nasibine düşeni alıyor ama nasibini belirleyen, senin baştaki niyetin, zikrin, kalbindeki ve kafandaki fikrin. Buradaki temel sorun şu: Hasbi düşünmeyi unutup hesabi düşünmeye başladık. Hesap kitap yapıyoruz her konuda. Bir şeyi kendi zatında iyi, güzel ve doğru olduğu için değil, "Bana ne faydası olur?" hesabıyla yapıyoruz. O zaman erdemi ve iyiliği araçsallaştırmış oluyoruz. Bir insanı insan olduğu için değil, çıkar beklentisiyle seviyoruz. Varlığa evrendeki varlıkdaşımız, paydaşımız ve yoldaşımız olarak değil, bir menfaat aracı olarak yaklaşıyoruz. Hesabî düşünerek her şeyi nicel manada fiyatlandırılabilir bir meta hâline getiriyoruz.
Bu hiç bitmeyen bir yolculuk. İnsanın kendini hep bir murakabeye tabi tutması, kontrol etmesi son derece önemli. Onun için sıkça aynaya bakmak gerekiyor... Fiziki bir aynadan bahsetmiyorum. "Ortaya ne koydun? Etrafında kimler var? Zihninde hangi fikirler var?.. Dünyaya ne verdin?" gibi soruları kendisine sorduğu ayna...
Hayatında neleri, hangi insanları ve hangi hatıraları biriktirmişsin?
İnsanın aynası bunlardır.