Hiç Bir insanı unutmak,
bir insandan vazgeçmek,
bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldın mı hiç?
Hani ölmüş gibi,
hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip
ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmen gibi.
Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek,
ama ölmüş gibi ulaşılmaz
Kendi imanımı kurtarabilecek miyim? Son nefesimde imanlı mı olacağım? Bunları bilmeden bir başkasının imansızlığı için nasıl kahrolabilir bir insan? İşte bu vicdan. Herkes elbette kendinden mesul ama neden yani çok mu zor iman etmek temiz yaşamak? Her şeye bu kadar kolay ulaşabildiğimiz bir zamanda imanın yoksa hiçbir şeyin yok kardeşim. Hiçsin kendine de hiçbir şeyede faydan yok evcil hayvanın varsa ondan aşağıda bir varlıksın boş boş yaşıyorsun. Yaşamakta senin meziyetin değil nefesini veren Allah birkaç saniye nefesini keserse yoksun.
“Ben insan olmanın çok zor olduğunu düşünürüm Zihni Bey. Bu işin kadım, erkeği yok. Sizin daha iyi bilmeniz lazım. Kişinin isteğiyle, toplumun değer yargıları her zaman örtüşmüyor. Aksine çoğunlukla çelişiyor. Psikolojik rahatsızlıkların çoğunun altında da bu etken yatmıyor mu? İstediği gibi yaşayamamak insanların psikolojisini bozuyor. Bir de Edip gibi hiç hazır olmadığı bir zamanda büyük travmalar yaşayanlar var.
Yapı Kredi yayınlarıKitabı okuyor
Hayat hep bu kadar zor mu yoksa çocukken mi böyle ?
-Her zaman böyle.
Sayfa 4Kitabı okuyor
Hangisi daha zor, görünen bir kusur mu, yoksa kimsenin fark etmediği yalnızca senin iç dünyanın ritmini hep bozup duran bir kusur mu?
Sayfa 59Kitabı okuyor
Sonuna kadar tüketip, bitirmek yerine, ihtiyacımız kadarını alıp, geriye kalanını bizden sonrakilere bırakabileceğimiz bir hayat… Gerçekten, çok mu zor?
Sayfa 191Kitabı okuyor
"Sana bir garson mu tecavüz etti?"
Daha çok evlerimizde yemek davetlerinde bir araya geldiğimiz, hoşça vakit geçirdiğimiz bir aileyle ara sıra dışarıda da buluşurduk… Bazen çocuklarımızı da alıp bir kebapçıya, bazen de çocukları evde bırakıp balık yemeğe veya gece kulübüne giderdik… Arkadaşımızın kocası, evde gayet uyumlu, ne olsa yiyen, çocukların gürültüsünden asla rahatsız olmayan sakin bir adamdı… Onlar bize geleceği zaman yemek yapmak zevkti… Öyle güzel iltifatlar alırdım ki, kendimi iyi hissederdim… Amaaaa bir lokantaya gittiğimizde içinden korkunç bir adam çıkıyordu… "Oğlum, önce bir tabak maydanoz getir…" Maydanoz mu? Neden önce maydanoz? Evde maydanoz filan yemez… "Bir saattir buz bekliyoruz! Bu maydanozun limonu nerede, biz mi söyleyeceğiz her şeyi canım?" O, bu tavrı hiç sevmiyor, adam bağırdıkça ezilip büzülüyordu… Ara sıra olduğu için katlanıyordu… Sürekli garsonlardan özür dileyerek yemeğini yemeye çalışıyordu. Evde bizden su isterken bile rahatsızlık verdiğini düşünen bir adam için katlanması zor bir durumdu. "Bu nasıl lakerda? Kaldır şunu! Kızarmış ekmek yok mu?" Eşi de rahatsız oluyordu ama pek bir şey söyleyemiyordu… Her defasında belki yapmaz diye umutla gidiyorduk. Bir gün yine bir balıkçıya gittik. Oturur oturmaz, "Maydanoz bize…" dedi. Bizimki de gaflet işte!… Yine başladı… "Oğlum, bekleyeceksek başka yere gidelim! Şu örtüyü kaldır, görmüyor musun, lekeli…" O, sakin sakin baktı… Yüzünde muzır bir gülümseme… Gayet yumuşak bir ses tonuyla, "…cığım, sana bir garson mu tecavüz etti?" deyiverdi. Dördümüz de kahkahalarla güldük…
Sayfa 161 - Doğan KitapKitabı okudu
Hristiyanlar İsa aleyhisselam'a niye Allah'ın oğlu dediler?
Çünkü onların gözü önünde Allah'ın izniyle dört tane ölüyü diriltti, körlerin gözünü açtı, dilsizleri konuşturdu, kötürümleri iyileştirdi, alaca hastalarını iyi etti. Onlar da ufak bir kudret görmekle Allah'ın oğlu dediler. Allah hiç öyle demekten razı olur mu?
İsa aleyhisselam'ın günde elli bin kişiyi iman ettirdiği olurdu. Hastalar yığılıyordu, o da:
- İman ederseniz iyileştiririm, derdi, onlar da iman ederdi. Bunu gördükleri halde: "sihirdir" dediler. Belki onun dirilttiği tam ölmemişti, canı tam çıkmamıştı, neler neler diyorlar. İman etmek çok zor.
Evvelkiler de: "Melekler Allah'ın kızlarıdır" diyorlardı. Kitap diyor ki: "Allah'ın oğlu yok, kızı yok, ailesi, anası, babası yok."
Yüzlerce veda
31 EKİM 2016
‘Bana bir hikâye anlat’ dedi adam. Sesi, yaşamaktan yorulmuşların bezgin tınısını taşıyordu. ‘Bana bugüne dek duymadığım bir modern zaman hikâyesi anlat’. Durmuş kalp için bir elektroşok. Ona içinde nefes alacağı bir hikâye sunabilir miydim? ‘Veda etmeyi biliyor musun?’ dedim, ‘hiç vedalaşamadan bir sevdiğini toprağa
