ℤübeydeee
@zubeyynmln
--𝔾𝕖𝕣𝕚𝕪𝕖 𝕕ö𝕟ü𝕡 𝕓𝕒𝕜𝕥ığı𝕞ı𝕫𝕕𝕒 𝕙𝕚ç𝕓𝕚𝕣 𝕡𝕚ş𝕞𝕒𝕟𝕝ığı𝕞ı𝕫 𝕪𝕠𝕜𝕤𝕒, 𝕪𝕒şı𝕪𝕠𝕣𝕦𝕫 𝕕𝕖𝕞𝕖𝕜𝕥𝕚𝕣.
Lisans
Türkçe öğretmenliği
"Keşke çocukken çok mutlu olmayıp birazını da sonraya saklasaydım."
19 Eylül 2002
58 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Gözlerimi dilimin yerine koydum koyalı insanlara uzak gelmeye başladım, biliyorum. Herkesin bu kadar kolay anlaşılması içimi üşütüyor. "Suya atılan bir taşın en iyi sonucu dibe düşmesi mi, suyun yüzünde yarattığı halkalar mı?" diyorum, birisi de çıkıp "bu, neden attığına, kıyısında seyredene bağlı" demiyor. Kime aşkı sorduysam ikinci cümlesi bir evdi. Ey kutsal uğultu, neden öyleyse dışarlarda bu kadar mutlusun? Yüzünü korkusuzca yağmura tutan birisini görmedim yıllarca. Öyle çabuk dönüp gidiyor ki insanlar... Sesiniz ağzınız da dağılıp kalıyor.
"..insanın en büyük hazinesi, ona en büyük acıyı çektiren yüreğiydi."
İnsanlık ne kadar büyük bir yalnızlığı, yabancılaşmayı, sevgisizliği ve yıkımı yaşıyor olursa olsun, dünyanın herhangi bir yerinde şiir yazan birisi varsa ve onu okuyan bir başkası varsa, barıştan, aşktan, özgürlükten ve güzellikten umudu kesmeye yer yoktur.
Okur Takip Önerileri
Sonra alıp yalnızlığımı yanıma, biraz daha tutkun, biraz daha iyimser, döndüm yeniden bıraktığın boşluklara.
"İyi olmaktan bu kadar korkmayın.
Bir kez olsun sevgiyle bakmayı deneyin dünyaya."
“ Kimse yaşamadan bilemezdi elbet , nereye , neden giderse gitsin tüm yolculukların insanı çocukluguna götürdügünü.”
Gecelerin uzunluğunu ben bilirim.
Ben bilirim yatakların ısıtamadığı yalnızlığı.
"Yaptıklarından değil, yapamadıklarından pişmanlık duymalı insan."
Ayrılık ne biliyor musun? Ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte...İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık.
Günlerdir yoksun. Öfkeni bile özledim.
Cezası ne olursa olsun insan düşündüğü kadar özgürdür.
Bize gerekli olan yalansız bir iyilik, incitmeyen güzellik, güler yüzlü doğruluktur.
Herkesin hızla uzaklaştığı bir yol kenarında yapayalnız kalmıştım. Elini aradım, yoktu.
"Sevmeyi özledim biliyor musunuz? Kayıtsız şartsız bir gülüşü. Olur olmaz yerde ağzıma bir öpücüğün konmasını. Bir doğruya sevinmekten çok bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü. 'Nerde kaldın' ayazını değil, 'hoş geldin' iyiliğini. Hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını. Kapı zilleriyle telefonlar arasında tükenmeyi. Geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu. Bir gövdenin önünde diz çökmeyi. Kendimi severek yürümeyi kalabalıkta. 'Göğe bakma duraklarını' özledim. Yağmuru kirpiklerden içmeyi. Yumruk kadar bir yüreğe dünyayı sığdırma hünerini. 'Sana sevinç verdiğim sürece ben buradayım' zenginliğini özledim. Otobüs terminallerinin ayrılıkla dönüş karışımı kokusunu özledim. Otel odalarınin insanı bir yaprak gibi incelten kederini. Başka kentlere vuran rengini güneşin. Başka sokakların telaşıyla çoğalmayı. Dünyayı yudum yudum aşka çeviren yalnızlığı."
İnsan dünyanın en doyumsuz, en yetinmesiz varlığıdır.