Arpacı kumrusu gibi pineklemek yaraşmaz bize; âdemoğlu dediğin yolunda gerek.
Sayfa 77Kitabı okuyor
Ne Mü ne de ben birer roman kahramanıydık; hayat hikayemizin tüm sarp iniş çıkışlarına, tüm akıl almaz sapmalarına, tüm arabesk dolambaçlarına rağmen, sapına kadar gerçek, dolayısıyla da mecburen sıradan insanlardık ikimiz de.
Sayfa 58Kitabı okuyor
Sen ya da beğenme, zaman seni hep aşar, moruk.
Sayfa 57Kitabı okuyor
Ama her şeyin bir sonu vardır, moruk, hatta sonun bile bir sonu vardır.
Sayfa 46Kitabı okuyor
Katran kıvamında, derin ve bulanık bir suyun ağır akışına bırakmıştım kendimi; beni nereye sürüklerse oraya gidiyordum.
Sayfa 46Kitabı okuyor
007 amcamızın da fevkalade ferasetle belirttiği gibi, sadece iki kere yaşar insan. Peki ya gönüllerde?
Sayfa 44Kitabı okuyor
Ama zaten boş bir kuruntudan başka nedir ki ‘anlam’ denen şu pek mühim keyfiyet?
Sayfa 25Kitabı okuyor
Sonuç olarak, herkes kendi hayatını okuyor ve yazıyordu.
Sayfa 23Kitabı okuyor
Velhasıl-ı kelam, diyebilirim ki, hayat-ı perişanım, ağır edebiyat ve bitirim fiiliyat arasında kararsız bir saat rakkası gibi bir o yana bir bu yana sallanarak geçmekteydi.
Sayfa 22Kitabı okuyor
Geçmişe özlem esas sen bariz bir yaşlılık hastalığıdır.
Sayfa 15Kitabı okuyor
İnsanoğlunun hayal gücü, ‘gerçek’ denen bu garip rüyanın her zaman fersah fersah gerisinde kalmıştır bilakis.
Sayfa 14Kitabı okuyor
”Öyle umrunda ki, acısından kanaya kanaya ölecekmiş gibi hissediyorsun kendini.”
”Deliliğin ilk belirtisi, kendi kafanla konuşmaktır.”
”… yeterince cesaretin varsa, gözüne her şey mümkünmüş gibi görünmeye başlıyor.”
“kimin nesi olduğum hiç mühim değil. Tut ki, ben bu şişenin bir garip ciniyim.”
Sayfa 7Kitabı okuyor