Sena
@zynepsena
Yaşamanın dışında ve ötesinde, hiçbir şey beklemeden..
12 okur puanı
Şubat 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
"Ve kitabın sonu şöyle bitiyordu; O ilk gördüğü, tanıdığı, güvendiği, sevdiği insan değildi artık Seven yanılmış, sevilen yabancılaşmıştı"
Okur Takip Önerileri
Olmadı, yapamadım
Hep bir şeyleri değiştirmek istedim
Ama hiçbir şeyi degiştiremedim
Yanlışın yerine ne koyacağımı bilemedim dogru ne bilemedim
Hep bir şeyleri parçalamak istedim dağıtmak
Olmadı, olmuyor hiçbir şey yapamıyorum
Sizinle benim aramda nefes almanın dışında hiçbir fark yok
Hepimiz ölüyüz
Saçma sapan bir hayatta savrulup gidiyoruz
Ağırlaşmış bir kalple gündelik hayatına devam etmeye çalışıyorsun çünkü dünya dönmeye devam ediyor
III
Çimen kokusundan hızlı
Bir sıyrık gibi bitiveren elde ayakta
Nedir bu benim yalnızlığım ?
Neyiz ki bu karanlık kar yağışında
Ey ipini kendi gerip ufka bakanlar
Ölüler, diriler, daha doğmamışlar
Toplanıp birdenbire hep aynı yaşta
Ve nedir bu benim yalnızlığım?
Ve içimde gezerim ucu sivri bir bıçakla
Söylesem size söylerim ey ipini kendi
II
Duran ben değilim ki ayakta
Gövdemden daha büyük ve akşama doğru
Görünmekte olan bir sıkıntı var
Dönüp arkama bakamam.
Su gürültüleri! Ey benim güneşimi ikiye bölen hızarlar!
Ben işte günün birinde belli olurum
İki olmam, bir olurum günün birinde
Hızarlar! bir olurum, tarih de düşerim
Cep defterime bir şeyler de yazarım
Bir gün bir akşama doğru bulunurum da
Bir kapıdan uzanmış binlerce boyun tarafından
Hızarlar! Neden olmasın, elbette sorulurum
Ey benim güneşimi ikiye bölen hızarlar!
I
Evlerin saat beş olma hali
Ben yorgunum anlamaktan
Bir duvar, bir tebeşir gibi yazmaktan yazılmaktan
Ve akşam
Alanların, caddelerin bana biraz fazla geldiği
Üstümü başımı bilmediğim bir akşam
Ne yapsam
Alkollere gitsem. Giderim alkollere bir mektup gibi
Alkollerden gelirim bir mektup gibi
Bellidir sırtımdaki kan lekesinden ve puldan.
Yağar ki sokaklarda bir uzun yağmur
Islanırım ıslanırım anlamam
*Sanki nedir bir yağmurun güzel olması
Sahi bir yağmurun güzel olması
Yağarken kendine severek bakmasından.*
Güzel günler gelmeyecek, güzel görmeyi öğreneceğiz. Acılar dinmeyecek, sabrı öğreneceğiz. Önümüz aydınlık olmayacak ama içimiz aydın olacak.
fezayı bağlayarak yorgun kanatlarına
bir güvercin uçurup kıtalar arasından
çağırdın beni
geçerek birer birer sürgün kanyonlarını
derbeder koşup geldim ışıldayan tahtına
yarım koyup bir bardak kurşun rengi çayımı
yıkarak yalnızlığa kurduğum sarayımı
yetim çığlıklarımı duyurmak üzre sana
koşup geldim; iliştir beni memnu bahtına
adını söylemek
Istanbullular**
Yeryüzü uygarlığı, kadını kadınların çizmediği daracık bir alana hapsetmek konusunda neden hiçbir konuda olmadığı kadar kararlı ve büyük bir dayanışma içinde? Niçin bütün dinlerde negatif ve şeytan enerjileri dişil özelliklere bağlanıyor da savaşları, soykırımlarını, silahları, bombaları kadınlar yaratmıyor? Neden imparatorlar, tarihçiler, şehirciler ve peygamberler hep erkek? Kadın kime göre eksik, neye göre tehlikeli, zayıf ve duygusal? Eğer ideal kadın modelinin yalnızca bir zevk, hizmet, itaat ve üreme makinesi olarak işlev görmesi ve sonsuza dek de böyle kalması konusunda uluslararası bir konsensüs varsa, neden kadının kafasına beyin, göğsüne kalp koyarak yaratılmış olduğu konusunda bir açıklama yapılamıyor? İnsan zekâsının mantık kadar duygudan oluştuğu neden yalnızca ‘yapay zeka’ söz konusu olunca hatırlanıyor? Aslında bir adıda ‘kadın korkusu’ olan bu şiddet hangi yüzyıla dek devam edecek? İnsanlığı daima ikiye ayıran bu zulüm barikatlarını kırmak ve bölücü nefreti yıkmak için kaç yüzyıl daha bekleyeceğiz? Kırılıyoruz, yok oluyoruz, kaybediyoruz. Çünkü aslında kazanan taraf yok! Çünkü ruhun cinsiyeti yoktur ve asıl üzücü olan da budur!”
Çok şey söylemek istiyordum aslında. Ama çok şey söylemek gelince içinden, susmalıydı insan. Birine çok şey söylemek istemek, o birini haddinden fazla önemsemekti çünkü.
Nermin Yıldırım
Seni bir yabancı gibi karşıma alıp bunun dayanıklı bir şey olmadığını
Sürekli kılınmadığını, çünkü aşkın yapılan bir şey olmadığını,
Başlangıçta bir melek konduğunu
Sonunda bir kelebek öldüğünü,
Yani kısacık sürdüğünü, oysa hayatın bir korkular ve alışkanlıklar bütünü olduğunu
Bütün bunları sana nasıl anlatacağım?
Birhan Keskin
Elimdeki tek hayat hakkını kabul etmiyorum. Lambayı ovalamayı öğreniyorum. Kitaplar okuyorum, filmler izliyorum, binlerce insan oluveriyorum.
Dün sabah kalpsiz bir şehrin esir kadınıydım: sadece tanrıya şükretmeyi biliyordum, yaşamayı unutur gibi oldum. Akşam oldu küçük bir kasabada muzipligime yuva aradım, bulamadim.
Saatler gecti, kırık kaburgalarıma çiçekler çizdim fotoğraflarla dolu yatağımda.
Acimi unuttum, sevmeyi öğrendim.
...Kabul etmiyorum ve böylece 10'a katlıyorum hakkımı. Birken çok, tekken pek, hiçken hep oluyorum.
Sonra şiirler okuyorum, şiirlerdeki yaşa geliyorum.
Başka adamların, başka kadınların hayatlarını adımlıyorum.
youtu.be/j9ud65bHHOA
Zamanın yükünü omuzlarımdan kaldırıyorum, benden istediklerini de. Yaşamım ölçülecek bir sey degil. Ne keçinin sıçrayışının ne de güneşin doğuşunun kendini kanıtlamaya gereksinimi var. İnsan yaşamı bir kanıtlanma degil, mükemmelliğe dogru içsel bir büyüme. Büyük güzellik kendini kanıtlamaz, o yalnızca vardır.
"sonra farkettim ki;
su akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor...
her şey yine ve aynı şekilde oluyor.
öyle bir yere geldim ki sıcak ve soğuk aşk ve nefret,
savaş ve barış, üşümek ve sonrası mahkeme.
gitsem ayrılık olur,
kalsam çöl.
gidersem bende hasret olur ve belki beni sevenler de özler.
ama anladım ki özlemden hiç kimse ölmüyor
ama ben ölüyorum.
nefes alıyorum önemsiyorum ve gitmek istiyorum;
anladım ki hasret yeni bir aşka kadar sürüyor.
sevdiklerim ve beni sevenler bağışlayın,
su akıyor ve ben gidiyorum."