Hayatını, sevincini ve kederini uzaklardaki birine bağlamak, o sislere gömülürken, gölgeye dönüşürken bağlılığını korumak, artık nefes almayan birini düşünerek yaşamayı sürdürmek... Tamamlanamamış yarım anlar için pişmanlık duymak, suçluluk duymak... Bir şey nasıl böyle kuşatıcı olurdu da sonra hiç var olmamış gibi kaybolurdu?