İlk kez lisedeyken (neredeyse çeyrek asır önce) okumuştum Ölü Ozanlar Derneğini. Genel olarak beğenmiştim sanırım, belki de popüler kültürün etkisinde kaldım emin değilim. Tekrar okuyunca beklediğimi bulamadım kitapta. Anı yaşamak= haz odaklı yaşamak, şiir okumak =kız tavlamak fikrinden öteye geçemedi maalesef. Hep hatırladığım
"-Kitap okuyor musunuz Bay Anderson?
-Okumuyorum, eksikliğini de hissetmiyorum.
- Ama biz hissediyoruz."
cümleleri de okuduğum baskıda yoktu. Gerçekten böyle bir bölümü okudum mu, filminden bir kesit mi, yoksa sürekli paylaşılmasıyla hayal ürünü birkaç cümle mi ekledim hafızamdakilere emin değilim. Bildiğim bu cümlelerle kardeşimi çokça gömdüğüm. :))
Popüler kültür için bile olsa bir kez şans verilmeli, artılarını, eksilerini kendi gözümüzle görmeli ama ikinci kez okumasam olurmuş.
