İnsanların kinlerinin, dostluklarının, sevinçlerinin bu uçsuz bucaksız oyunu ne incecik bir dekor içinde oynanıyor! Hala ılık bir lav üzerindeymişler gibi tehlikedeyken, geleceğin kumlarının, karlarının tehdidi altındayken, insanlar bu ölümsüzlük duygusu nu nereden çıkarıyorlar? Uygarlıkları kolaylıkla silinebilecek birer yaldızdan başka bir şey değil: Bir volkan, yeni bir deniz, bir kum yeli yerle bir edebilir bu uygarlıkları.
Yaşamın yaşama böylesine güzel karıştığı, çiçeklerin yelin yatağında çiçeklere karıştığı, kuğunun bütün kuğuları tanıdığı bir dünyada, yalnızlık duvarlarını sadece insanlar örüyor.
İnsan olmak, sorumlu olmanın ta kendisidir. İnsan olmak, kendisine bağlı gibi görünmeyen bir düşkünlük karşısında bile utanç duymaktır. Arkadaşların kazandığı bir utkudan gurur duymaktır. Kendi taşını koyarken, dünyanın kuruluşuna yardım ettiğini sezmektir.
Okur Takip Önerileri
Yalnızca maddesel zenginlikler için çalıştık mı zindanımızı kendi elimizle kurarız. Yaşanmaya değer hiçbir şey sağlamayan değersiz paralarımızla, yapayalnız kapanırız bu zindanın içine.
Gerçekten de, hiçbir zaman, hiçbir şey dolduramayacaktır yitirilmiş arkadaşın yerini. İnsan kendine eski arkadaşlar yaratamaz ki. Bunca ortak anının, birlikte yaşanmış bunca zor saatin, bunca bozuşmanın, bunca barışmanın, bunca gönül deviniminin yerini hiçbir şey tutamaz. Yeniden kurulamaz bu dostluklar. Bir meşe ağacı dikip de çabucak gölgesinde barınmayı ummak boşunadır.
Sayfa 30Kitabı okudu