“ Mahalle okulunun zilleri çaldı. Sokakta sevinenler, okulda düşenler, kalkanlar, merak edenler, evlerde şaşıranlar, sıkılanlar, iş yerlerinde üzülenler, endişe edenler çoğaldı, azaldı, ortaya çıktı. Mahalle, hiç bitmeyen bir hikayeyi insanlarıyla yazmaya devam etti. Oysa her bir insan hikayenin parçası değil, hikayenin tamamı sandı kendisini.” Kitaptan aldığım bu alıntıya Uzay İstasyonunda Bir Mahalle kitabının özeti diyebiliriz kesinlikle. Bir mahallede geçen sımsıcak hikayeleri karakterlerin penceresinden ne kadar da güzel anlatmış Birsen Hanım. Bayıldım tek kelimeyle…. Yazar Efsun, Hale, Onur ve Furkan karakterlerini kullanarak kurmuş hikayeyi. Okura da onların baktıkları kendi pencerelerinden çok yakından tanıdıklarını sandıkları insanları aslında hiç tanımadıklarını ve en önemlisi bu insanlarla aslında hiç empati kurmadıklarını fark etmelerini o kadar güzel mizahi bir dille anlatmış ki… Mercimek hanıma bayıldım zaten :) Ya Ayşe’nin radyodan şarkı isteği yaparken ki başlarına gelen olaylar… Allahım gülmekten öldüm resmen… Kısacası bu işi iyi biliyor Birsen Hanım. Boşuna favori çocuk yazarım değil :)
