Defne Derin tekrar paylaştı.
٨
Yılbaşından yüz doksan beş gün sonra rüyamda nilüfer çiçeklerini gördüm. Tohum annem, onun bir su bitkisini söylerdi. Nilüfer çiçeği bataklıkta veya çamurlu arazilerde ortaya çıkar ve çiçek açtığı zaman çamurdan dışarı doğru yükselirmiş. Ayı gördüğünde çiçeğin yaprakları kapanarak çamurlu suyun altına geri çekilirmiş. Güneşi gördüğünde ise en ufak bir lekelenme olmadan suyun üzerine geri çıkarmış. Ölümlerle büyürmüş.
Rüyamda bir kan gölünün ortasında açan bembeyaz bir nilüfer çiçeği gördüm.
Bu çiçek ne olursa olsun ölmeyecekti.
Defne Derin tekrar paylaştı.
Sesin Ğ’siydim ben. Var olabilmek diğerlerine muhtaç, tek başıma hiçtim ben. Önceliği olmayan, sessizlerinde ıssızı, yutulmaya mahkumdum ben.
Yine de, hiçken de, mühim iniltiydim. Olamazdım ya ağrısız ben, olamazdı ağrı bensiz. Diğer nice ender kelime gibi… ''
Defne Derin tekrar paylaştı.
“Kopmuş kelebek kanadı, savruluverdi gökyüzünden, tırtılın ilk aşkı olan Toprağa.
Acıdan kavruldu Toprak, ufala ufala bin parçada ufaldı Toprak.
Kalsaydı dedi yanımda, ben yaşatırdım onu içimde.
Gerçi o da farkındaydı, tırtılı Gökyüzünü gördüğü an kaybetmişti.
O tırtıl ki kendisi için karanlıkta yaşarken, Gökyüzü için ölmeye razı gelmişti.
O tırtıl ki Gökyüzüne kavuşabilmek için kanatlanmıştı.
Bu yüzden yeşermeye devam etti. Tırtılsız.
Nasılsa dedi Rüzgar’a Romeo’nun ilk aşkı Roselina’yıda kimse hatırlamaz!”
Okur Takip Önerileri
Defne Derin tekrar paylaştı.
Sanki bir çiçek vardı. Zor bir çiçek. Gömüldüğü yeri beğenmediği için açmayan bir çiçek. Ve biri vardı. O çiçeğin açmasını sabırsızlıkla isteyen biri vardı. Bu yüzden arazinin her yerini deşmişti. Boşluk boşluk etmişti. Yine de çiçek arazide sevdiği bir yer bulamayıp solmuştu. İçim boşluk boşluk olan o araziydi. Acı çekiyordum. Daha da kötüsü, acı boşluklardan gelmiyordu. O çiçeğin soluşundan derin bir acı duyuyordum.
Defne Derin tekrar paylaştı.
Bir şeyi çok fazla isteyen insanları parmağında oynatan çok olur.
Sayfa 191
Defne Derin tekrar paylaştı.
İntihar fikri parçaları yöntemi içinde mi barındırıyordu yoksa yöntem girdiği zihinle birleşince mi oluşuyordu, bilmiyorum. Şu an tek bildiğim Kendini Gırtlaklayan İnsan'ın boğazını oldukça kararlı sıktığıydı. Vücudunun refleksleri bile bu kararlılık karşısında çaresiz kalıyor, amacın gerçekleşmesine sessizce boyun eğiyordu. Bu sayede de içindeki hayatı çıkarabildiği kadar dışarıya çıkarıyor, sevinçle can çekişebiliyordu. Tabutun İçindeki İnsan ise içerideki havanın bir an önce bitmesi için sabırsızlanıyor, yardım etmenin verdiği mutlulukla içerideki havayı bir an önce bitirmek için olabildiğince hızlı nefes alıp veriyordu. İkisinin de içinde oldukça az hayat kalmıştı. Ve ölümlerine saniyeler kala da sadece Kendini Gırtlaklayan İnsan bir şeyi yanlış yaptığını fark edebildi.
Yaptığı hiçbir şey anlaşılmıyordu. Daha dürüstçe söylemek gerekirse, yaptığı hiçbir şey anlamlı değildi.
Sayfa 141 - Metis yayınlarıKitabı okudu
Defne Derin tekrar paylaştı.
Söylesene, sana neden Rakı Kız diyorlar?'' Dedi Kül, ona bakmadan buz gibi bir ifade ile.
''Çünkü sana hayat veren suyu bile zehirlerim. Sarhoşluğun zaferiyle bardağını yudumlarken, seni öldürdüğümü fark etmezsin. Merhem sanırsın zehri. Zaman ilerler, saniye saniye iliklerine işlerim. En sonunda yok olursun. Dedi eyaz