Her gün ,her an yeni bir evrene giriyoruz.Boş yere hayatımızın farklı olmasını diliyor,kendimizi başkalarıyla ve kendimizin farklı versiyonlarıyla karşılaştırıp duruyoruz ama gerçekte çoğu hayat bir yere kadar iyi ve bir yere kadar kötü.
Umutsuzluk gövdesine ve kollarıyla bacaklarına sirayet etmiş gibi bütün benliği pişmanlık ve acı içindeydi.Umutsuzluğu her bir zerresini sömürgeleştirmiş gibi.
Kendi olarak,sana gelen
Sana gereksinimi olmadan,seni isteyen
Sensiz de olabilecekken senin ile olmayı seçen
Kendi olmasını,senin ile olmaya bağlayan
O,işte…