İnsanın söylemek isteyip söyleyemediği sözler vardır ya. Ne bilim böyle bir kanser gibi hani büyüdükçe büyüyor. Seni gördükten sonra Leylâ, sen içimde öyle büyüdün ki her yanım sen oldu anlıyor musun? Sonra ben sensiz olamadığımı anlamdım...
Senin yanında mutsuz olamaya bile hazırdım ben. Hani dünyaları verseler vazgeçmem derler ya. Öyle olmuyormuş işte, o kadar basit değilmiş Leylâ. Birinin çıkıp başkalarını düşünmesi gerekebiliyormuş yani anladın mı? Onların mutluluğunu sevgilerine acılarına ne bilim...
Bazen sevmek leyla, fedakarlık yapamayı gerektirebiliyormuş. Anlıyor musun?
Ben seni hep beklerim. Bir saatte beklerim bir ömürde. (Leyla ile Mecnun)