Bölünmüş bir dünyada,sağduyulu kalmaya çalışan ve herhangi bir takıma girmeyen adama duyulan kuşku,sonunda o insanın çarmıha gerilmesiyle sonuçlanıyordu.
İnsan zihni yalnızca anılarda yaşamaya uygun değildi,aynı bitkiler ya da topraktan beslenen bütün varlıklar gibi hep yeni bir ışığa ihtiyaç duyuyor,aksi halde renkleri solgunlaşıyordu.