Murat Dilek
@Granchio
Mottosu: Life is beautiful
Uzay mühendisi, teknoloji ve telekom uzmanı, müzisyen, baterist, amatör dinler ve insanlık tarihi araştırmacısı, bisiklet aşığı, bilimsever.
Egzistansiyalist ; Dataist
Okur-yazar
İstanbul
25 okur puanı
Eylül 2023 tarihinde katıldı
Düşük bütçe ile aşk, masrafsız bir sevgili, tam Arturo'nun kara yüreğine göre, arkasında kurbağaların ve balıkların yüzdüğü bir pencerinin gerisinden hatırlanmak üzere.
Sayfa 83Kitabı okuyacak
Okur Takip Önerileri
Kafatası Kültü
Güneybatı Asya' da tarım devrimi sırasında insan kafataslarının yaygın olarak sergilenmesi "kafatası kültü" olarak adlandırılır. Bu kafataslarındaki aşınma desenleri incelendiğinde, bunların sadece sergilenmekle kalmayıp aynı zamanda birçok kişi tarafından elle tutulduğu tahmin edilmektedir.
Bazı arkeologlara gõre bu, atalara ibadetin kesin bir kanıtıdır.
Sayfa 177Kitabı okuyor
10.000 yıl önce
Tarım devriminin başlarında ve ortalarında, ölümden haftalar ya da aylar sonra cesetleri çikarıp kafataslarını almak yaygın bir uygulamaydı. Kafatasları daha sonra ailenin evinde veya köyde ortak bir alanda sergile
nirdi. Fransız arkeolog Jacques Cauvin, Kafatasları aslında evin zeminine duvar boyunca dizilirdi. Kırmızı kilden topaklar eve getirilip, kafataslan yuvarlanmasın diye destek olarak kullanılırdı. Böylece kafatasları herkesin
görebilecegi șekilde sergilenirdi..Kafataslarının sanat eseri gibi düzenlenmesi yeni bir şeydi," diye belirtir.
Sayfa 176Kitabı okuyor
Nereye Gidiyoruz?
Hayat öyle bir noktaya geldi ki, herşey var ama herşey biraz eksik, yetersiz. Hep dahasını istiyoruz ama asla tatmin olamıyoruz. Aşkı arıyoruz ama derinliğe, anlamlı olmaya, detaylara zamanımız yok. Hayattan beklentilerimiz çok yüksek ama verebildiğimiz hiçbirşey yok. Tüketimi çok iyi biliyoruz ama üretmeye, zora sıkıntıya girmeye en ufak tahammülümüz yok. Yolculuklara çıkmak için can atıyoruz ama ödeyecek bedelimiz yok. Yüzeysel, görsellikle kamufle edilmiş, içi boş, renkli ve seri üretim oyuncaklara dönmüşüz. Şekle, dış görünüme, eğlenceye verdiğimiz önem tüm maneviyatımızı, iç güzelliğimizi yerle bir etmiş.
Bir koşuşturmayla yaşıyoruz ama aslında hiçbir yere varamıyoruz. Doğayı, etrafımızı, zamanı, en önemlisi "an" ı doya doya hissedebiliyor muyuz? Gerçekten sevebiliyor aşkın, tutkunun, nefes almanın, sahip olduklarımızın hakkını verebiliyor muyuz?
Gelebildiğimiz yer bu mu?