Buğra Han
@HanKitapligi
Tarih Öğretmeni
“En büyük savaş, cahilliğe karşı yapılan savaştır.”
Gazi Mustafa Kemal Atatürk
Yıllar ilerledikçe ağırlık omuzlarına daha çok biniyordu. Meğer başarılı bir yolda yürüdüğünü sandığı halde başarısızlığa doğru dörtnala koşuyormuş da haberi yokmuş.
Başkalarının hayatlarından dersler alın. İnsan, bütün hataları kendi yapacak kadar uzun yaşamıyor.
Bir disiplin, kültür ve medeniyet çağında yaşıyoruz ama hala bir ahlak çağının çok uzağındayız.
Okur Takip Önerileri
“Herkesten çok güldü, belli ki acı çekiyor.”
"Namuslu bir insanım diye övünülür mü hiç? Herkes namuslu olmak zorunda değil midir?"
"Kurtar beni! Beni buradan uzaklaştır! Bana rüzgar kadar hızlı üç at ver! Bineğine bin arabacı, zilleri çal, atları koştur ve beni bu dünyadan uzaklara taşı! Daha uzaklara gidelim ki artık hiçbir şey görünür olmasın!"
“Her şey olmaya çalışan insan hiçbir şey olamaz.”
“Ne kimseyi ziyarete gidiyorum ne de toplum içine çıkıyorum, salonlar yok, kafelerde. Bunu yapmak, içsel bütünlüğümü feda etmek, faydasız sohbetlere dalmak, başkalarının sohbetlerinden her zaman çok daha güzel olan düşüncelerimden ve projelerimden, en azından hayallerimden çalmak olur.”
“Konuşmak, beni anlamamaları demek olurdu. Sessizliği anlaşılmamaya tercih ediyorum.”
“Hayır. Yalnızca kendilerine benzeyen ya da aynı çatı altında yaşadıkları insanları önemsiyorlar, diğerleriyle aralarındaki her fark onları empatiden bir adım daha uzaklaştırıyor. Kendi aralarında kavga etmek için bile hiçbir fırsatı kaçırmıyorlar. Ellerinden gelse bize neler yapacaklarını düşünsene.”
“Yüz bin küsür kuşaktır bu gezegendeler ama hâlâ ne kim olduklarını, ne de nasıl yaşamaları gerektiğini biliyorlar. Hatta eskisine göre daha az biliyorlar bunları.”
“Anlaşılan bazı insanlar şiddetten hoşlanmakla kalmıyor, buna açlık duyuyorlardı. Acı hissetmek istediklerinden değil, zaten acı çekiyor olmalarından ve çektikleri acıyı daha hafif bir acıyla bastırma ihtiyaçlarından kaynaklanıyordu bu.”
Uyumak ve uyandığında hayatının acı veren safhasının hiç olmamış olduğunu görmek istemişti. Ömrünü pişmanlıkların damgaladığı bir yığın insan gibi...
“Sevildiğini sanmış ve yanılmış olmaktan çok utanıyordu. Ölebilseydi eğer bunu tercih ederdi.”
Ne çok ister insan büyük kederlerin ardından ölüp gitmeyi de başaramaz. Ruh, başına kara bir hale takarak göğe yükselmek için çırpınır ama vücut dünyalıdır; yer, içer, yaşar.