Demek, insan büyük konuşmamalıydı hayatta. Aptallıklar ve hatalar da bizim için yaratılmıştı. Vakti geldiğinde payımıza düşeni alacak, kabahatte ve cehalette de sıramızı savacaktık.
“Eminim yaşarken çok değer verdigimiz insanlar, giderken degersizleşirse, kalbimiz her şeyin yalan olduğunu hissetmeye meyleder ve hayal kırıklığına uğrarız. Ancak böyle olmak zorunda değil. Bir hikâyenin sonunun gelmesi onun değerini düşürmez. Her şeye rağmen yaşananlar ve hatıralar bize aitti, seçimimizdi, deneyimimiz ve öğretmenimizdi. Bu nedenle her şeye rağmen değerliydi ve hâlâ öyle olabilir.”