Her an, ister uykuda, ister uyanık olsun, ister öfkeli, ister sakin olsun, hep onu düşünürdü. Çünkü yalnızlık, anılarını ayıklamış, yaşamın yüreğinde biriktirdiği özlem dolu süprüntüleri yakmış, geriye en acı anıları bırakarak onları arıtmış büyütmüş, sonsuzlaştırmıştı.
Sayfa 248