Zaman(bilindiği üzere) bazen kuş gibi uçar gider, bazen sümüklüböcek gibi ilerler; ama insanın en çok hoşlandığı, onun çabuk mu yavaş mı geçtiğini fark etmemesidir.
Sevgili çizgilerim benim, sevgili kırışıklıklarım, sizi ne kadar seviyorum... Siz bana ne çok şey öğrettiniz... Siz beni ne kadar çok seviyorsunuz... Siz benim mutluluğum, siz benim savaşımım, siz benim mutsuzluğum, siz benim acılarım, siz benim özgürlüğümsünüz... Sevgili, ince, küçük, zarif çizgilerim...Dostlarım. Siz olmasanız ben ne yapardım? Siz benim kararlılığım, siz benim gücümsünüz. Sizi oluşturana dek neler yaşadım... neler çektim... nasıl savaştım ben... ve size böyle anlayışla, mutlulukla bakabilmek için... ne çok uğraştım.
Baba, seni seviyorum’lar da yetmiyor artık bana... Onları her şey sanmıştım...İnsan yaşamında eksik olanı, her şey sanıyor... Ama artık sanmayacağım baba...
Okur Takip Önerileri
Sensizliğin, sensiz kalmanın salt yalnızlık olduğunu, sen
gidince mi anlayacaktım ben? Sana ne çok anlatacak şeyim varmış, sana ne çok ağlayacak şeyim varmış. Keşke yarısını anlatsaydım, keşke yarısını ağlasaydım...
Gürkan evde, “Ne güzel konuşuyordun o edebiyatçılarla,
çok eğlendin ama bu gece, değil mi?” diyor. “Evet Gürkan, çok eğlendim.”
Eğlendim gerçekten...
Bir cam kavanozda yaşamışlığımla, beynimin içindeki tüm güzel hayallerle, o hayallerin yıkılışındaki şaşkınlığımla...
Kendi kendimle çok güzel eğlendim.