İnsanın ödün vermeden savunması gereken bir gerçek var :kendi anlamı. İnsan, kendi anlamını da ancak, "manevi içeriğini" zenginleştirdikçe kavrayabiliyor: çünkü çok büyük bir gizdir iç dünyası insanın.
Ben bir şeyi hiç mi hiç az sevemedim. Hele orta hiç sevemedim. Hep çok sevdim. Arkadaşlarımı da severim. Yeryüzüne biterim. Eve portakal aldığımda kasayla alırım. Dayanamayanlar çürür...
Şu işe bak, zindandan o kadar korkan ben, oradayım ve bir an bile kedere boğulduğumu anımsamıyorum! Demek ki bu işin korkusu kendisinden yüz kat beter iş..